Bu yazıyı herkes okusun

Bana sonbahar/kış mevsimini çekilir hale getiren çok az şey var ve bunların başında bar konserleri geliyor. Büyük prodüksiyonlu yaz festivallerinin aksine, hardcore ve punkta olduğu gibi metal müziğin de doğasına ve ruhuna asıl uygun olan samimi atmosferi ancak bar konserlerinde bulabilirsiniz. Çoğunluğu grubun fanlarından oluşan coşkulu bir seyirci kitlesi, ÖBÜŞMEK için gelen birkaç istisna çifti saymazsak herkesin tek bir amaçla geldiği bir ortam, hep bir ağızdan söylenen şarkılar, bazen küçük çaplı circle pitler bazen de çok daha çetin geçen adrenalini yüksek pogolar… Gecenin sonunda ise herkesin mekandan memnun ayrıldığı, “keşke bitmeseydi” dediği bir gece. Kısacası orada bulunan herkesin bir konserden beklediği her şey. 

Dün Garajistanbul’da gerçekleşen organizasyon da müzik anlamında doyurucu ve samimi bir konser olarak kayıtlara geçti. Nevi şahsına münhasır editörünüz olarak ben de konserle ilgili naçizane düşüncelerimi sizlerle paylaşmayı borç bildim, kendimi bildim bileli ise borçlu kalmayı hiç sevmedim, Warrel Dane konserini sıcağı sıcağına yazıverdim. 

Warrel Dane @garajistanbul, 15 Kasım 2015 Pazar

Yerli gruplardan Red Sonja konuk grup olarak çalmaya başladığında kimimiz grubu izlemek için sahne önündeki yerini aldı, kimimiz ise mekanın önünde arkadaşlarıyla muhabbeti tercih etti. Nevermore’un dağılması, Sanctuary ile yeni albüm kaydı ve bir dizi konserden sonra Warrel Dane, yeni solo grubu ile sahneye çıktığında içeride yaklaşık 250 kişilik bir kalabalık toplanmıştı. Gönül isterdi ki daha kalabalık olsun ama sadece 150 kişinin izlediği unutulmaz konserlerle nam salmış olan bir ülkede 250 kişi fena değil sanki?  Nevermore’u daha önce 2010’daki Unirock festivalinde izleyenler için bu konseri özel kılan şey ise, grubun efsane Nevermore albümü “Dead Heart in a Dead World”ün baştan sona çalınacak olmasıydı. Ki progresif metal dinleyicileri bu albümün 2000’lerde çıkmış en önemli amerikan progresif metal albümlerinden biri olduğu konusunda benimle hemfikirdir muhtemelen. Tam da bu yüzden o gece mekanda herhangi bir Nevermore şarkısı dinlemek isteyen genel bir kalabalık değil, “Dead Heart…” albümünü baştan sona canlı dinlemek isteyen sadık bir dinleyicisi kitlesi vardı. Kitlenin, ilk şarkı Narcosynthesis ile başlayıp albümün son şarkısına kadar hep bir ağızdan gruba eşlik etmesi de bunu kanıtladı. Konsere biraz tutuk başlayan Warrel Dane ise seyircinin ilgisiyle birlikte ilk iki şarkıdan sonra açıldı ve arada yaptığı anonslarla konserin çok daha eğlenceli geçmesini sağladı.

Warrel Dane’in sahnedeyken de dediği gibi setlist’te hiç sürpriz yoktu aslında. Belli ki bu yüzden, dinleyici de sevdiği albüme konser boyunca eşlik etmek için dersine çalışıp gelmişti. Açıkçası ses sistemi kusursuz değildi, özellikle gitar ve vokalin soundu çok net değildi, ama neredeyse herkes tüm şarkıları bildiğinden soundu hiç problem etmeden konserin tadını çıkardı. Diğer yandan konserde sürpriz olmayacağını bilsek de Dead Heart albümünden sonra birkaç Nevermore hiti daha çalacaklarını öğrenmemiz, bir ihtimal Sanctuary’den de çalabileceklerine dair bir umut yeşertmişti içimizde. En azından Future Tense’i canlı dinleme ihtimalinin olması bile ekstradan heyecan yapmamıza yetmişti. Ama öncesinde Dead Heart albümünü baştan sona canlı dinlemek gibi istisna bir ana tanık olmanın tadını çıkmak vardı. Her ne kadar Warrel Dane bazı röportajlarında grubun tamamen dağılmadığını, bir gün tekrar aktif olacağını söylese de Nevermore şu sıralar yok ve bir daha ne zaman aktif olacağı şüpheli. Warrel Dane ise -duyduğumuza göre Nevermore’un tribute grubu olan- Brezilyalı genç ve yetenekli müzisyenleri yanına alıp Nevermore şarkılarını hayatta tutarak (ve bir yandan da solo albümü üstünde çalışarak) bu arayı iyi değerlendiriyor. Bu fırsatla Dead Heart’ın 15. yılının şerefine (aklıma başka bir sebep gelmiyor:)) albümü baştan sona çalmak için çıktığı turnede Bulgaristan ve Yunanistan’dan sonra rotayı İstanbul’a çevirdi. Harikulade performansları bir yana dursun, sadece Insignificant ve albüme adını veren son şarkı Dead Heart in a Dead World esnasında oluşan duygu yüklü atmosfer bile bu konsere gitmek için yeterdi. Ki sahnede fazlası vardı zaten. Warrel Dane’e eşlik eden Brezilyalı ekip yaptıkları işin hakkını vererek sağlam bir performans sergiledi. Bununla da kalmadı; özellikle grubun basçısı, seyirci ile sürekli iletişim kurarak gelenleri daha çok coşturmayı bildi. 

Bir de üstüne Future Tense dinleseydik tadından yenmezdi. Ama Warrel Dane dediğini yaptı ve gerçekten de bize hiç sürpriz yaşatmadı ☹ Dead Heart albümü bittikten sonra kısa bir aranın ardından Nevermore’un sevilen hitleri olan Enemies of Reality, Born, Forever, Dreaming Neon Black ve This Godless Endeavor’u peşpeşe çalarak sahneden indi.

Bu arada konser boyunca Warrel Dane’in vokal yeteneği ve seyirci ile esprili sohbeti haricinde dikkatimi çeken bir şey daha vardı; müzik devam ederken vokale girmeyi beklediği anlarda farkında olmadan yaptığı mimikleri zaman zaman müzikten kopmama ve gülümseyerek Warrel’i izlememe neden oldu ☺ Kafası mı güzeldi yoksa şarkıya konsantre olduğu için mi öyleydi bilemiyorum (Bence kafası güzeldi ve iyi ki de güzeldi.)

Netice itibarıyla, konserde bulunan 250 kişinin hafızasından uzun zaman silinmeyecek; organizatörü, mekanın işletmesi, sahne alan grupları ve seyircisiyle herkesin vazifesini hakkıyla yerine getirdiği bir etkinlikti dün geceki. Her fırsatta türlü bahanelerle müziği susturmaya çalışan, önüne engeller koyan, Ankara’da türkü söyleyip halay çekenleri bombalarla, Paris’te konsere gidenleri makineli tüfeklerle öldüren gerici zalimlerin hüküm sürdüğü dünyada, hala konserlerin gerçekleşmesine ve müziğin devam etmesine imkan sağlayan organizatörler varken değerini bilmek ve korkmadan gidip katılmak gerekiyor. Bu anlamda Moodlive teşekkürü hak ediyor. Takdir ise seyircinin.

Bu yazıyı okuduysan, hemen bir arkadaşına yazının linki yolla, o da okusun. Bu yazıyı herkes okusun.

Kapak fotosu: Kaan Bilge