HUZUR İÇİNDE UYU SARI ŞEYTAN: JEFF HANNEMAN’IN ARDINDAN. (31 Ocak 1964 – 2 Mayıs 2013)

Son 7 sene içinde o kadar çok efsanevi metal müzisyenini kaybettik ki. Biraz klişe olacak ama çocukluğumuzda okuduğumuz çizgi romanlardaki kahramanlar gibi bu insanları da “ölmüş” olarak hayal etmek imkansız. Zagor ölebilir mi ya da Mister No? Ölemez tabii. Ama hayat bize “hayal etmeyin lan” diyor. “Hayaller içinde yaşayan boklar içinde ölür.” Voivod gitaristi Piggy’nin ölümüyle başladı olay. Sanırım bizim jenerasyon için thrash metalciler her zaman “genç” adamlar oldular, yaşları ilerlediklerinde bile. Neticede klasik heavy metal’in kurallarını yıkıp vahşileştiren genç adamlardı bunlar. Ama yaşlanıyorlardı işte, yaşlı adamlar gibi kanser bile olabiliyorlardı!

Bu kayıplar zincirinin son halkası -inanması çok güç fakat- Jeff Hanneman. Slayer’ın “Sarı Şeytan”ı. 2011 senesi başlarında havuzda keyif yaparken saçma sapan bir örümcek ısırığına maruz kaldıktan sonra ölümcül mikrop kapan, bunun sonucunda kolundan parça parça et alınan Hanneman. Maalesef 49 yaşında bu hastalığa bağlı gelişen karaciğer yetmezliği sonucunda hayatını kaybetti.

Pekala, tüm thrash grupları bir yana, Slayer bir yana. Slayer’ın bir elemanını değil ölü, hasta olarak bile hayal etmek benim için çok zor. Slayer’dan bahsediyoruz yahu, acımasızlığı, “korku filmiymiş gibi” değil de “hakikaten” kötü olmayı bu müziğe sokuşturan gruptan! Metal’de kırılmadık tabu bırakmayan, milletin elini sürmeye bile çekindiği konulara rahatça bir bir giren, “vicdansız mısınız kardeşim bunlar hakkında yazılır mı, bari millet gibi normal KORKUNÇLU lirik yazın” diyenlere gayet duyarsızca “siktirin lan, size mi sorucaz” diyen Slayer.

[youtube id=”7XGUF-yHKW0″ width=”620″ height=”360″]

Şurada anlaşalım, Slayer’daki adamların dünyanın en vicdanlı adamları olmasını beklemek, genelevde bakire bulmayı beklemek gibi bir şey olur. Daha gore grind grupları ortaya çıkmamışken gerçek seri katiller ve gerçek kurbanları hakkında kanlı canlı lirikleri yazan da, black metal 2. Dünya savaşı vahşetlerini imaj etmeden çok önce Yahudilerin kalbinde bir yara ve tabu konusu olan “Ölüm Meleği” Dr. Mengele’nin vukuatları hakkında yazan; Venom, Şiytanla birlikte at sırtında gitmekten bahsederken rahiplerin kıçına haç sokmaktan bahseden ilk grup Slayer’dı. Terbiyesizlerdi, ahlaki değerleri yoktu. Şoke etmek için saldırmıyorlardı, değer vermedikleri için saldırıyorlardı. Nihilist bir duruştu Slayer’ınki ve akranlarınınkinden kat kat daha agresif müzikleriyle beraber çok ayrıksı bir noktada duruyorlardı: 80’lerde thrash seviyorsanız siz sert çocuktunuz ama Slayer seviyorsanız psikopat, acımasız bir herif olmanız çok olasıydı.

[youtube id=”FniUZJ2U1CA” width=”620″ height=”360″]

Herifler yaşlandıkça daha yumuşak, anlayışlı herifler olurlar dedik, o da olmadı. Bir tek Tom Araya “ya ben aslında dindar birisiyim, sadece EHMEK için bu ŞİYTANİ lirikleri okuyorum” diyerek fanları sinirlendirdi o kadar. Hanneman ve Kerry King evlenip barklanmalarına karşın pislik lirikler yazmaya devam ettiler. Ancak grup enteresan biçimde 90’lı yıllarda daha medyatik bir hale geldi. Daha doğrusu medyatik demeyelim de, daha “medyada kabullenilebilir.” Bunun Nine Inch Nails gibi popüler grupların aşırı uçlarda görselleri popüler kültüre sokması ve Machine Head ve Pantera gibi grupların öküz gibi albüm satışlarına ulaşması ile bağlantılı olduğu belki söylenebilir.

Tabii gruptaki asıl bölünme de 2000’ler başında başladı. Hanneman grubun içe kapanık, sakin adamıydı, Kerry King de saçları dökülünce orasına burasına dövme yaptırıp imaj elde eden ŞEKİLLİ adamıydı. Hanneman geri planda kaldıkça da King hem grubun sözcüsü, hem de en alakasız projelere bile konuk olup medyatiği haline geldi.

Ve herkes zannetti ki “Slayer’ın beyni bu herif.” O kadar yanıldılar ki. Jeff Hanneman, Depeche Mode için Alan Wilder, Iron Maiden için Adrian Smith, In Flames için Jesper Strömblad ne idiyse, Slayer için tam olarak oydu. Gizli, sessiz kahramandı, grubun duruşunu değil, müzikal derinliğini veren adamdı. Slayer’ın hayal gücüydü. Slayer’ın kalbi King ise, ruhu da Hanneman’dı.

Slayer’ın tekrar bir “klasik” albüm yapabilmesi, hastalığı nedeniyle 2 senedir grupla turlamayan ve müzik yapamayan Hanneman’ın bu süre içinde ilhamını ve isteğini geri kazanmasına bağlıydı. Maalesef onun yokluğunda Kerry King hepten diktatörleştiğini, Lombardo’yu para meselesi yüzünden gruptan kovarak gösterdiğinde bu ihtimalin ne kadar azaldığını gördük. Ölümüyle beraber bu ihtimal artık tamamen ortadan kalktı.

[youtube id=”HiA5l3kMp9I” width=”620″ height=”360″]

Slayer bir 15 senedir, “Undisputed Attitude” albümü çıktığından beri “herkesin dinleyebileceği ve onaylayabileceği” bir grup. Çünkü Slayer’ın lirikleri “korku filmi hesabı,” duruşu “tipik sokak duruşu.” Bu nedenle o dönemde Slayer fanı olanlar sevmezler Hanneman’ı. Çünkü EVET, Hanneman Ice-T ile kökenleri yüzünden birlikte çalışmak istemedi; EVET, Hanneman 2. Dünya savaşı Nazi madalyaları topluyor ve EVET, Hanneman faşist. İyi de, size kim Hanneman’ın İNSANCIL bir herif olması gerektiğini söyledi? İnsancıllık bekliyorsanız Slayer ile işiniz ne!?

Nedenini söyleyeyim. Hani siz sanıyorsunuz ya Slayer’ın as adamı Kerry King. Lan o zaman Hanneman’ın sözünü, müziğini tek başına yazdığı bu Slayer şarkıları ne olacak?

ANGEL OF DEATH

[youtube id=”D1bBGdoRgYU” width=”620″ height=”360″]

POSTMORTEM

RAINING BLOOD

[youtube id=”CUDWLp1yIWw” width=”620″ height=”360″]

THE ANTICHRIST

DIE BY THE SWORD

SPILL THE BLOOD

Dahası “Müzik Hanneman, Lirik Araya” formatlı şarkılar listesi var ki:

SOUTH OF HEAVEN

[youtube id=”FoWAo1EZ_VY” width=”620″ height=”360″]

LIVE UNDEAD

WAR ENSEMBLE

[youtube id=”EpMuCrbxE8A width=”620″ height=”360″]

DEAD SKIN MASK

SEASONS IN THE ABYSS

213

EYES OF THE INSANE

[youtube id=”sOMec-rYTbo” width=”620″ height=”360″]

Hadi bunları geçtik. Müziğini Hanneman’ın tek başına yazdığı bu parçalara ne demeli?

NECROPHILIAC

ALTAR OF SACRIFICE

REBORN

[youtube id=”06BEi_SqV6A” width=”620″ height=”360″]

BLOOD RED

SPIRIT IN BLACK

DISCIPLE

[youtube id=”XzdKlsryccw” width=”620″ height=”360″]

GOD SEND DEATH

TRESHOLD

JIHAD

Ve “Diabolus In Musica”nın neredeyse tamamı.

Bu “seyreltilmiş” bir liste ve Kerry King ile beraber yazdığı parçaları da yazacak olursam zaten Slayer diskografisinden geriye pek bir şey kalmıyor.

Madem Hanneman’ı sevmiyorsunuz, Slayer’ı nasıl sevebiliyorsunuz? Slayer’ın nasıl fanı olabiliyorsunuz? Slayer ne Kerry King’in şekilli dövmeleri ve dazlak kafası, ne Lombardo’nun inanılmaz davulculuğu, ne de Tom Araya’nın kaba vokalleriydi. Slayer’ın sırrı Hanneman’ın yaratıcılığında gizliydi.

Bundan sonra yapılacak Slayer albümleri işte bu yüzden “Slayer albümü” olmayacak. Bu yaz sahnede Slayer yerine iki Slayer elemanının çaldığı başka bir grubu izliyor olacağız. Çünkü toleranssız, içe kapanık, insan sevmeyen büyük yetenek Hanneman orada olmayacak.

Söylenecek hem çok şey var, hem de hiçbir şey yok. Hiçbir şey olmamasının sebebi, ölümün getirdiği kayıp hissi karşısında hayata dair her şeyin anlamsız kalması. Çok şey olmasının sebebi de bu anlamsız hayata duruşu ve sundukları ile anlam katan bir adamın ölmüş olması. Paradoks.

Siktir edin, Jeff Hanneman’ı yumuşak konuşmalar ile anamayız. Bugün yapmamız gereken, eğer Jeff’i sevmiyorsanız ona ana avrat küfür etmek, seviyorsanız da Jeff’in şerefine birkaç şişe Heineken açıp Slayer’ın en iyi besteleri eşliğinde komşuları rahatsız etmek. Onun bestelerini özellikle seçmenize gerek olmayacak, zaten en iyi Slayer besteleri onunkilerdi.

Huzur içinde uyu Sarı Şeytan!