PACIFIC RIM: Del Toro 1 – 0 Michael Bay

Benim çocukluğum devasa canavarlar ve onlarla çarpışan robotlarla geçti. Voltran, Transformers, Thundercats, Red Baron, Sanshiro ve Power Ranger hatırlayabildiklerim. O yüzden kısaca ‘Allah bin belanızı versin Japonlar’ demek istiyorum.

Pacific Rim, içinde biraz Transformers, biraz Voltran, biraz Godzilla ve bolca Evangelion olan bir aksiyon filmi. Yönetmen Guillermo Del Toro.  Hellboy’lar filan benim için o kadar önemli filmler değil, kendisini Devil’s Backbone ama en çok da Pan’s Labyrinth ile hatırlamayı tercih ediyorum, zira Pan’s Labyrinth kusursuz bir filmdir gözümde. Del Toro abimiz bu filmde Michael Bay’leşme riskine rağmen devasa oyuncakları beyazperdede çarpıştırma fantazisini gerçekleştiriyor.  Sürekli gökyüzünden, uzaydan, başka bi gezegenden gelmesi beklenen  iblisler, bi bakmışız ki yer altındaki bi delikten çıkıp çıkıp geliyolar. Buna karşı insanoğlu da iki dekad boyunca kıyı şehirlerini terk edip başka yerlerde yaşamak yerine yaratıkların çıkıp durduğu deliklerden iki kilometre uzakta yaşamaya devam ediyolar. Dahiyane. Onun yerine iki üç pilotun zihinsel birleşmesiyle tek bedenmişcesine kontrol ettiği devasa boyutlu robotlarla yaratıklara karşı duruyorlar. Bu daha da dahiyane. (Yazar bu son iki cümlesinde bu tarz filmlerin senaryosunda mantık aramaya çalışan izleyicilerle dalga geçiyor, filmle değil)

Neyse efendim sadede gelelim. Del  Toro’nun elinden çıkan bu film, neyse ki Michael Bay’in Transformers’ları kadar “rezalete çeyrek kala” değil. Yine nazaran sıkıcı hikaye, boyutsuz karakterler ve manasız diyaloglar izleyenleri bekliyor ama salona teknolojik gövde gösterisi karşısında çenesini yerden toplamak için, dev robotları kocaman perdede görme fetişini dindirmek için gidenler bunu rahatlıkla görmezden gelecektir. O durumda alınan keyif uçsuz bucaksız çünkü. İlk Transformers filminde olduğu gibi bu film de ‘bazı çarpışma sahnelerinde aşırı yakın planda kaybolan detaylar’ sorunundan muzdarip. Bir iki sahnede kim kimin neresine vurdu, kim kimin neresini kopardı, havada uçan kol kimin, anlamak epey güç. Film ekibini tebrik etmek lazım; yaratıkların dizaynı kusursuz ve robotların devasalığı da filmin her saniyesinde göz yaşartıcı derecede hissediliyor. Ağırlıklarını, her ekleme ve kasa eklenmiş yüzlerce dizel motoru ve yaydıkları radyasyonu her adımlarında burnumun dibinde hissettim. Bir sahnede kahkahayla karışık istemsiz bir heyecan narası attığımı da itiraf edeyim. Robotların her göründüğü anın kusursuz olduğunu ve filmi tekrar 3D Imax izleyeceğimi belirterek yazıyı bitireyim madem.

Pacific Rim Fragman

[youtube id=”Ef6vQBGqLW8″ width=”620″ height=”360″]