Zorlu PSM Konseri Öncesi Fahir Atakoğlu ile Röportaj

“Sıradaki sorum için önce bir alıntı yapmak istiyorum. Ahmet Hamdi Tanpınar’ın ‘Huzur’ isimli romanından bu pasaj, hakkındaki fikrinizi merak ettiğim bir konuyu çok güzel ifade ediyor. Romandaki Doktor ve Mümtaz karakterleri arasında şöyle bir konuşma geçer:

Doktor: Galiba musikiyi seviyorsunuz?
Mümtaz: Hem de çok.
Doktor: Yalnız alafranga mı?
Mümtaz: Hayır, alaturkayı da. Fakat galiba, aynı adam olarak değil.
Sen, acayip bir mahluka benzersin, der gibi delikanlının yüzüne baktı:
Doktor: Oğlum, çok doğru bir şey söyledin, dedi. O kadar doğru ki. Mesele musikiden çok ötede. Şarkla garp birbirinden ayrı. Biz ikisini birleştirmek istedik. Hatta bundan yeni bir fikir bulduğumuzu bile sandık. Halbuki tecrübe daima yapılmış, daima iki çehreli insanlar vermişti.
Mümtaz: Korkunç değil mi doktor? Ama, diye ilave etti. İki başla değil, bir başla düşünüyorum.
Doktor: Ama iki türlü düşünüyorsun, dedi. Hatta daha garibi, iki türlü duyuyorsun. Ne hazin, değil mi?

Bu alıntıya istinaden soruma gelince, siz birbirinden tamamen ayrı addedilen iki müzikal geleneğin, yani Doğu ile Batı’nın ortasında konumlanmış bir müzisyensiniz. Sizce bu toprakların müzisyenlerinin müziğe yaklaşımı nasıl olmalı? Sizce Türkiye ve Türk müziği Tanpınar’ın bahsettiği gibi bir şizofrenlik mi yaşıyor? Barış Manço bu aktardığım durumun bizler için bir şans olduğunu söylüyordu, oysaki ünlü yazar bunu bir uyumsuzluk durumu addediyor. Bu soruyu size özellikle yöneltmemin nedeni Jazziz dergisi gibi medya organlarının sizin için, haklı olarak, “küresel cazcı” demesi. Başka janrlardaki Türk sanatçılar sizce ne yapmalı? Müziğe nasıl yaklaşmalı?”