YILIN ALBÜMLERİ 2013

989
0
Paylaş:
yilin-albumleri-2013

2013 her anlamda zor bir yıldı. Tam retro modası azalarak bittiği için sevinecekken kaset modası başladı. Ben bile bu sene biri Carcass’ın son albümü diğeri de iki yerli gruba ait olmak üzere üç adet kaset satın aldım, düşünün artık. Metallica’nın üç boyutlu konser filmi “Through The Never”, Beyonce’un sıfır reklamla iTunes’dan piyasaya sunulur sunulmaz ortalığı yıkan ve her şarkıya ayrı bir klip içeren multimedyatik albümü “Beyonce” müzik endüstrisinin ayakta kalabilmek için çok daha yaratıcı sunumlarla karşımıza çıkacağının işaretleri oldu. Müzik dinlemedeki son aşama olan streaming olayı Spotify’la Deezer’la tam gaz girdi piyasaya. iTunes Türkiye’de açıldı. Misal bir grindcore grubunu seviyorsun, gittin konuştun, o seni sevmedi ya da posta parası fazla siparişi verip albümü alamadın. Giriyorsun bu üçünden birine, dinleyerek ya da online satın alarak veriyorsun desteğin kralını. Ben bizzat bu sene Bingo, Krömosom ve Kök albümlerini bu şekilde edindim, pişman değilim. Gerçi sonra Kök’ün CD’si çıkmış, biraz üzüldüm. Yine de orijinal albümün, hele ki plağın yerini tutan bir format henüz keşfedilmiş değil benim için.

Roger Waters’ın Gezi konseptli İstanbul konseri, Gezi’den sonra yazılan şarkı sayısındaki patlama, eski şarkılara Gezi konseptli dinleyici kliplerine rastlamamız… bunlar çok acılar da içeren o günlerden kalan müzikal anılardı. Mutlaka seyretmeniz gereken CBGB’nin mekanla aynı adı taşıyan filmi çekildi. Bunun dışında bu sene de Judgment Night gibi efsane bir soundtrack’e rastlanmadı ama Dave Grohl’un Sound City belgeseli tek başına müziğin değerini ya da daha doğrusu nasıl değerli kılındığınızı bize öğretmesi açısından ders gibiydi.

Sonuç olarak, eninde sonunda yine yılın sonuna gelindi, hikayenin aslı aşağıda. Paslanmaz Kalem’in yazarları, sırf sizin kaçırdığınız birşey varsa üzülmeyin diye, kafalarına göre yılın albümlerini yazıp kafama attı ve ben de küçük birkaç istatistik numarasıyla naçizane listemizi yarattım. Dolayısıyla editoryal toplantılarla çıkan sonuçların elden geçirilmediği, gerçekten ne dinlediysek onun ortalanıp sunulduğu bir listeyle karşı karşıyasınız. Şahsen, ben Johnny Marr ve New Order albümlerini kaçırmışım, bu liste sayesinde fark ettim. Bi bakın bakalım, belki size de yarayacak birşeyler çıkar.

Not: Yorumlar, sonunda parantez içinde adı belirtilmiş yazara aittir. Eğer bir parantez yoksa bilin ki konuşan benim :)

76) Bad Religion – Christmas Songs EP

Herkes gider Mersin’e, BR gider tersine! Son albüm True North listeye giremedi ama ne hikmetse bu EP girdi. Bir araştırın bakalım ne ayakmış bu EP :)

75) Heaven Shall Burn – Veto

Almanya’nın metalcore dalında gerçek anlamda panzer gibi, panzehir gibi tek grubu HSB! Hala ilk günkü kadar yıkıcı.

74) Avicii – True

Yılın en başarılı pop – dans albümlerinden. Yalın, duru, basit, akıcı.

73) Editors – The Weight Of Your Love

Planlı mı değil mi bilmiyoruz ama her şarkı 80’lerin post punk devlerinden her birini ayrı ayrı andırıyor. Eleştirmenler sevmedi, biz sevdik. Nakaratlara dikkat!

72) Coheed And Cambria – The Afterman Descension

C&C artık daha kolay dinlenir, daha duygusal notalara basan bir grup. Bu hallerini de seviyorsanız kaçırmayın.

71) Armin Van Brunen – Intense

Söyleyecek söz yok; Burak bu albümü yazacaktı, kelimelere sığdıramayacağı kadar iyi olduğu için yazamadı, düşünün artık.

70) Voivod – Target Earth

Rahmetli Piggy’nin yerine gelen Mongrain’in “yaparız be olum hadi” gazını alan Voivod’un Dimension Hatross dönemi progressive thrash tarzına geri döndüğü muhteşem albüm. Iskalamak, sizin eksiğiniz olur.

69) Pearl Jam – Lightning Bolt

Pearl Jam bir önceki albümün aynısını yapıyor bir süredir. Fanlar ikiye bölündü çoktan bu konuda ama PJ işte, ya seversiniz ya nefret edersiniz. No Code sonrası dönemin fanlarına daha çok hitap eden bir albüm.

68) LeAnn Rimes – Spitfire

Pop’un gizli istikrar kraliçelerinden biri LeAnn Rimes. Konvansiyonel pop’tan country’e uzanan dalgalı kariyerinin pop tarafında kalan, yılın iyilerinden biri olarak anılıyor “Spitfire”.

Watain-The-Wild-Hunt67) Watain – The Wild Hunt

Watain, herhalde yeraltından yerüstüne doğru yavaşça yürürken “kara metal”in içine sadece kirli soundu değil, görselliği de “kirli” şekilde yeniden sokarak Venom’culuğu geri getirdiği için çok önemli bir grup. Burada thrash, heavy metal köklerine daha çok dönerek sosluyorlar müziklerini. Yılın en iyilerinden biri.

 

66) Fates Warning – Darkness in a Different Light

Progressive power metal, heavy metal sularında bu yılın en iyi albümlerinden biri “Darkness..” yılın sonlarında sonbaharda çıktığına bakmayın, 2014’de bu ayarda bir albüm çıkana kadar türün fanlarını idare eder tek başına.

65) The Weeknd – Kiss Land 

Daha naif bir DJ Shadow olarak görüyorum bu adamı. Kafamda Burial, DJ Shadow ve UNKLE ile birlikte bir dörtgenin tamamlayıcısı The Weeknd.

64) Beth Hart & Joe Bonamassa – Seesaw

Bonamassa artık blues rock sularında yapılabilecek herşeyi yaptı, efsaneler arasındaki yerini garantiledi ve artık köklere yönelik müzikal ortaklıklarla süslüyor kariyerini. Dişi Jeff Healey olarak gördüğüm Beth Hart ile giriştiği bu iş de onlardan biri.

63) Alkaline Trio – My Shame is True

“Damnesia” ile akustikli ekmeğin, Matt Skiba’nın solo projesi ile vampirli punk’ın tadına baktık ama yeni bir AT albümünün de vakti gelmişti. Bildiğiniz bütün Alkaline Trio numaraları bir arada. Bir klasik mi? Değil. Peki iyi mi? Çok iyi.

62) Hurts – Exile 

Kimse sevmedi bu albümü, herhalde ilk albümün gazı kaçtığından ya da ortalık üçyüz milyon 80’ler tribute grubuyla doyduğundan olsa gerek. Halbuki öncekindeki dev hitlere gebe olmasa da, ruhlu bir albümdü Exile.

61) Cult Of Luna – The Vertikal

Sessiz sedasız yılın ilk aylarında çıkıp kaybolan bu muhteşem post metal albümünü sakın ıskalamayın. Belki de kariyerlerinin en iyi işi ama değeri çok zaman sonra anlaşılacak.

60) Lady Gaga – Artpop

Artpop’un en güzel yanı, “kolay dinlenebiliyor” olmayı kaliteli bir şekilde başarabiliyor olması. Ve nihayet artık bilindik isimlerden birebir araklar yapmadan da hit yaratabildiğini öğrenmiş olmak güzel şey Gaga’nın.

59) Jimmy Eat World – Damage

Emo olmak, bir zamanlar 30 Seconds To Mars fanı olmak ya da Laleli’nin apaçi çocukları gibi gezmek anlamına gelmiyordu. Emily çantaları henüz meşhur değildi ve Model diye bir Türkçe rock grubu kurulmamıştı. İşte o zamanlar punk rock’ın bu naif alt kolunu güzelce icra eden Jimmy Eat World diye bir grup vardı. Bu yıl dönecekleri tuttu ve hala eskisi kadar iyi olduklarını gösterip gittiler.

Hatebreed-The-Divinity-of-Purpose58) Hatebreed – The Divinity Of Purpose

Kabul, hem müzikal hem de lirikal anlamda metalcore’un Manowar’ı Hatebreed. Tek farkı onların sadece bir DVD’si var ve hala mükemmel albümler üretebiliyorlar :) Bu albüm grubun ilk üç albümdeki yalın, direk kafanıza çekiç gibi çarpan sounduna geri döndüğü harika bir metalcore klasiği. Türü sevenlere ilaç gibi gelecektir.

 

57) Travis – Where you stand

Tek bir kötü albümleri yok, çok daha dürüst ve içten lirikler yazıyorlar ama nedense bir türlü “Sing” dönemindeki popülariteyi bir türlü yeniden yakalayamıyorlar. Bazı gruplara şans bir şekilde gülmüyor. Bu güzel kış günlerine çok iyi bir arkadaş “Where You Stand”, bizden söylemesi.

56) Nightwish – Storytime, Showtime

“Bayan vokalli metal” aleminin ilklerinden Nightwish’ten harika bir konser albümü. DVD’si de var, haberiniz ola.

55) The Resistance – Scars

In Flames’in herşeyi Jesper’in son projesi The Resistance, kökten Swedish DM sularında yüzen bir albümle mest etti sevenlerini. In Flames’in ilk dönemine bile sert gelecek kadar oldschool bir proje olan The Resistance, Swedish dendiğinde aklına fabrikasyon Metal Blade grupları dışında şeyler gelenler için kotarılmış bir proje.

54) In Solitude – Sister

Retro modası stoner ile başladı yıllar önce ve oradan her türe yayılarak devam etti son on yılda. Tipik bir heavy metal tribute grubu olarak başlayan grupların ise birer birer kendi kimliklerini bularak özgün sulara doğru yelken açması asıl ilgimi çeken şey. Geçen yıl Witchcraft, bu yıl In Solitude. Eğer sınırlarını genişletebilen, cesur albümler ilginizi çekiyorsa Sister sizin kaleminiz.

53) A Pale Horse Named Death – Lay My Soul To Waste

Mert Yıldız’ın iddiasına göre Type O Negative’in tahtının tek adayı bu grup. İddia büyük, sahibini zaten bizi okuyorsanız biliyorsunuz, e daha ne bekliyorsunuz?

52) Trivium – Vengeance Falls

Trivium, kariyeri boyunca “başkaları ne der” korkusuyla müzik yapmaktan bir türlü kendi özgün soundunu oturtamamış bir grup. Bir önceki albüm “In Waves” ile bu sorunu aştılar ve arayı fazla açmadan bu albümün birebir devamı niteliğindeki “İntikam Yolları” ile geri döndüler.

51) Steven Wilson – The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

2011’deki “Grace for Drowning”i de sevmiştim, 18 ay sonra gelen bu Wilson solo albümünü de çok sevdim. Bu adamdaki fikirlerin sonsuzluğu gerçekten sıradışı. (Emre Karacaoğlu)

Queens-Of-The-Stone-Age-Like-Clockwork

50) Queens Of The Stone Age – …Like Clockwork

Arctic Monkeys’i çöl havalarına sokup playboyluktan kurtardığından beri kendisine efsane gözüyle bakan nesillerde bir artış var Josh Homme’un. Dolayısıyla eski kaygısız Queens müziği yerine daha kaygılı, “lan gençler ne der” soslu şarkılar yazıyor artık. Bütünlüğü biraz bozsa da, tarz olarak grubun her çağından doneler içeren, yeni şarkılardan oluşan bir “best of” Clockwork.

49) Dream Theater – st

Koşun agalar, yıllar sonra DT iyi albüm yaptı!!! İnanması zor ama gerçek, albüm iyi. Kesin bilgi!

Kanye-West-Yeezus48) Kanye West – Yeezus

Yeezus baştan sonra bir Justin Broadrick projesi gibi tınlıyor. Koy yanına Ice’ı hiç sırıtmaz. Dolayısıyla alemin en çok endüstriyel işlerine meraklı online dergisi olarak albümü beğendik. Çok sakat albüm ama Kanye bu, bir gün çıkar “ya ben bunu sırf prestij olsun diye yaptım” der, adam tekinsiz arkadaş.

 

47) New Order – Lost Sirens

New Order, Joy Division’un küllerinden kalan elemanlarla yeniden doğmuş hali. Sirens ise o günden bugüne kadar kaybolmayan bir ruhun özeti gibi. Emir büyük yerden, kulaklarınızı açın ve emri dinleyin.

46) Tricky – False Idols

“Maxinquaye” atmosferi geri döndü desem yalan olmaz! Harika bir albüm. (Emre Karacaoğlu)

45) Dug Pinnick – Naked

King’s X gibi, yaptığı müziğin kalitesi ile gördüğü ilgi ters orantılı olan, mükemmel ama ticari anlamda bahtsız bir grubun vokalistinden de ancak böyle bir solo albüm beklenirdi. Dug baba, dayalı döşeli albümü sevenlerinin eline çat diye veriyor. Alsın dinlesinler, yıllar sonra bile hatırlasınlar. İyi müzik seven herkes el atmalı.

arcade-fire-reflektor44) Arcade Fire – Reflektor

Son yılların yükselen yıldızından, yükselişine yaraşır çiçek gibi albüm geldi. İlk dakikasından itibaren Normal Person “Porno” derken su gibi akıyor. (Tolga Demir)

Bazen diyorum, bakalım 90’lı jenerasyon ne zaman Arcade Fire’ı “ya çok ara” diyerek dövmeye başlayacak. Bugün Radiohead’in başına geldikçe bunun olacağına kesin gözüyle bakıyorum. Çünkü kökleri övmek değil, kökleri taklit edip orijinalleri yok saymak moda artık. Öhöm neyse, yaşım belli oldu. Albüm iyi. (Kerem Onan)

43) UK Subs- XXIV

Yeşim bu albümü çok sevdi ve derginin punk kızı olarak eğer o sevdiyse ve sizler de 77 punk’ın az streetcore ve oi soslusunda varsanız seversiniz diye düşünüyorum. Yeşim’e güveniyoruz.

42) Robbie Williams – Swings Both Ways

Robbie’den yine bir caz albümü. Yoruma gerek yok, herif iyi söylüyor. Saçma sapan karışık chill out caz albümlerine para verip onları aptal ses sistemlerinde çok mutluymuş gibi dinleyeceğinize bari buradan başlayın. Belki önünüze yeni kapılır açılır?

41) Motörhead – Aftershock

AC/DC ile birlikte her albümde aynı şeyi yapma hakkı (ve belki de sorumluluğu) olan Motörhead’i sevmemek mümkün değil. Cayır cayır rock ‘n’ roll işte, daha ne olsun. Lemmy’den başka bir şey beklemiyoruz ve istemiyoruz. (Emre Karacaoğlu)

40) New Model Army – Between Dog And Wolf

Artık bir punk grubu değil New Model Army, daha çok Justin babanın şiirlerine fon olarak kullandığı bir araç. Bu aracı, Justin’in ruhunu anlayıp içselleştirebilenler çok beğeniyor; geri kalanlar için ise fark etmiyor. Hangisinden olduğunuza karar vermek için bir el atın bakalım.

39) Krypts – Unending Degradation

Death metal’in bütün özellikleri, kökleri, en vahşi, karanlık, acımasız hali bu albümde. Decaying Purity Serkan sayesinde müptelası olduğum bu gruptan ileride çok şey bekliyorum. Kara kaplı defterime yazdım bu sütoğlanları. Dinlemeden ben 2013’te death metal dinledim demeyin.

38) Cathedral – The Last Spire

Efsanenin veda albümü. İlk dönemlerindeki doom hallerine kadar uzanan bir yelpazede, kaygısız, safkan bir Cathedral albümü.

Amon-Amarth-Deceiver-Of-The-Gods37) Amon Amarth – Deceiver of The Gods

Oldukça dominant soundu ve eski albümlere benzeyen ama onları tekrar etme hatasına düşmeyen şarkılarıyla Amon Amarth, heavy metal sahnesinin en iyi gruplarından biri olmaya devam ediyor hala. Entel dantel medya, yeraltından prestij olsun diye grup ayıklarken, kolay dinlenir olmasından dolayı AA’ı pas geçmesinin bedeli ise her an bir Viking istilası olabilir! (Sanırsın Kelebek ekinde reklam metni yazıyorum, ne oluyor bana yahu hahaha)

Justin-Timberlake-The-2020-Experience36) Justin Timberlake – The 20/20 Experience

Şu an Beyonce ne ise Justin Timberlake de o olabilirdi pop dünyasında. Ama o bunları umursamadı ve bir anda müziği bırakıp sinemaya yöneldi. Ha, klasiklerde mi oynadı ama ne istiyorsa onu yaptı. Dönüş albümünde de öyle yapmış. Kah bir R&B baladı kah bir afro pop marşı, daldan dala gezmiş. Eğer “bakın her telden çalarım” sosunu azaltıp olayı biraz daha konsepte oturtabilseydi, çok uzun yıllar konuşulan bir albüm olacaktı Experience. Ama bu haliyle bile pop’ta yapılmış özgün işlerden birini arayanlara ilaç gibi gelecek, kefilim.

Shai-Hulud-Reach-Beyond-The-Sun35) Shai Hulud – Reach Beyond The Sun

Gerçek metalcore’un adı konmamış krallarından biridir, geçmişi 90’ların sonuna kadar uzanan Shai Hulud. Kadro sorunları ve grubun beyni Matt’in egoist yaklaşımı yüzünden bir türlü hak ettiği üne kavuşamayan grup, efsane ilk albüm “Hearts Once Nourished…”in vokalisti gruba dönünce tıpkı o albümün kopyası olan “Reach Beyond The Sun”a imza attı. “Metalcore” nedir, gerçekte bu müziğin formülünde neler ne kadar vardır, anlamak için adres budur. Dinleyin, birkaç sene sonra millete havanızı atarsınız.

34) Manic Street Preachers – Rewind The Film

MSP’nin olayına artık alıştık. Bir albüm pop, bir albüm James tribute şeklinde devam ediyorlar, sabit. Fakat bu sefer pop’un akustiği, naifliliği biraz fazla kaçmış, tam bir kış albümüne imza atmış amcalar. İyi mi peki bu? Gayet klas! Keşke yeniden gelseler, ilkinin tadı damağımızda kaldı…

33) Anna Calvi – One Breath

Kaki King’in kaldığı yerden Anna Calvi devam ediyor. Çok daha ruhani ve derin bir tarza sahip olan Calvi, bu yılın en sıradışı albümlerinden birine imza attı One Breath ile.

32) And So I Watch You From Afar – All Hail Bright Futures

Mogwai ve sülalesinin izinden gidenlerdenseniz, Afar’dan manzara nasılmış bir bakmak isteyebilirsiniz “All Hail…”e bir göz atarak.

31) Kayo Dot – Hubardo

Neden hep bu kadar geri planda kaldıklarını anlamadığım, ilk albümleri olan şaheser “Choirs of the Eye”dan beri de çok sevdiğim Kayo Dot’un “Hubardo”su kesinlikle bir geri dönüş albümü. “Blue Lambency Downward”la bir düşüşe geçtiklerini düşünmüştüm; sanırım bu albümle yeniden dikkatimi yakaladılar. (Emre Karacaoğlu)

30) Johnny Marr – The Messenger

Beyler bayanlar, karşınızda The Smiths’de duyduğunuz tüm bestelerin mimarı, efsane kelimesinin tam karşılığı, Johnny Marr ve solo albümü. Daha neyi okuyorsun?

29) Hail Of Bullets – III The Rommel Chronicles

Krypts için yazdıklarım yıllardır Hail Of Bullets için de geçerli. HOB, benim şu an dünyada en sevdiğim grup ve uzun süre de öyle kalacaklar gibi görünüyor. Katıksız, saf, dümdüz ölümcül death metal. Bu ölümlü dünyada başka neye ihtiyacımız var ki?

28) Avatarium – st

Leif Edling, efsane doom metal grubu Candlemass’in beyni; Krux gibi efsane bir yan projenin yaratıcısı. Bu adamın üretmeden boş durması mümkün mü? Değil arkadaş. Gitti Avatarium’u kurdu ve EP’nin hemen ardından gelen ve Nuclear Blast tarafından yayınlanan bu albümle yine gönülleri fethetti. Ne tarz mı? Yine doom metal tabii ki!

eminem-marshall-mathers-lp227) Eminem – The Marshall Mathers LP2

Eminem, herkes öyle olduğunu sansa da, sadece ona özgü olmayan ama etkili ve başarılı flowlarıyla insanları etkileyen rapperlardan biriydi ilk çıktığında. Kendisi, en yakın arkadaşları hatta eski karısı ve anne babası dahil hiç kimseye sataşmaktan geri kalmayan nihilist yapısı ve güzel pazarlama da birleşince, müzik tarihinin gördüğü en büyük hiphop artistlerinden biri oldu en sonunda. Bu albüm, aslında sadece kendi kariyerinin köklerine dönüş değil, daha da geriye hiphop’un ilk şekillendiği yıllara bir dönüş ve tüm diskografisindeki en iyi üç işten biri. Kaçırmayın.

26) A Day To Remember – Common Courtesy

Yine bir türlü hak ettiği üne kavuşamamış gruplardan biri. Dolayısıyla bizim listemizde yer alması normal. Size bu grupları biz tanıtmayacağız da kim tanıtacak lan sevgili okur? Pop punk’tan screamo’ya koşan crossover yapısını bir türlü yeterince iyi pazarlayamayan A Day To Remember bu albümde o kadar güzel ardı ardına döşemiş ki besteleri, kaçabilmeniz mümkün değil. Biri kaçsa diğeri isabet ediyor.

kvelertak-meir25) Kvelertak – Meir

In Solitude’da da yazdım; sırf eskilere çok yaslandı diye şerbetçilerin övgüleriyle yapış yapış yoğurulan gruplar sonra kendilerini diğer gruplardan ayırıp bir karakter kazanmak için arayışa girince hep “tü kaka” edilir, riskli iştir. Bu yıllarda bunu genç gruplar daha cesur yapıyor artık ve bu benim çok hoşuma gidiyor. Yeter ki eğer plan patlarsa pişkin pişkin “ay biz brutal günlere döndük” demesinler, bence komik duruyor. “Meir” de yılın en iyilerinden tabii ki, çünkü Kvelertak hartkor oldu!

24) Stone Sour – House Of Gold & Bones pt.2

İlk albümden bir iki adım geride dursa da, yine de taş gibi Stone Sour! Ortam ısınır! (Tribute to EvilElvis :)

23) Arctic Monkeys – AM

Adıyla Türkiye semalarında “ehi ehehe” gülüşmelerine sebep olarak “BİZDEN ADAM OLMAZ HACI” geyiklerini peşinden sürükleyen son “kutup maymunu” ürünü, daha açılıştaki Do I Wanna Know ile dans ettirmeye başlıyor adamı. E Josh Homme’un tekkesinde terbiye aldılar, adam oldular, ıskalamıyorlar dolayısıyla.

22) Kings of Leon – Mechanica Bull

Tıpkı geçmişteki Stone Temple Pilots vakası gibi, ilk çıktığında dönemin devlerine benzemekle eleştirilip, istikrarla işini yapmaya devam ettikçe değeri anlaşılan bir grup Kings Of Leon. Sene 2013, biz övmekten bıktık, adamlar iyi albüm yapmaktan bıkmadı arkadaş.

21) Jesu – Everyday I Get Closer To The Light From Which I Came

Justin Broadrick’in Jesu’da ortaya çıkardığı yönlerini çok seviyorum… Kesinlikle kendini Godflesh’teki halinden daha özgür bırakıyor ve sevdiği, beslediği müziklere daha rahat göndermeler yapıyor. Bu albümdeki electronica tınılarının hastasıyım. (Emre Karacaoğlu)

20) Gorguts – Colored Sands

Bu senenin en iyi death metal albümünü ters köşe bir şekilde bu adamlar yaptı. Kafanızı allak bullak etmesi bir yana, uzun süre kafa yorulması gereken bir albüm. Müthiş bir dönüş albümü… (Volkan Atay)

black-sabbath-1319) Black Sabbath – 13

Iommi ve Ozzy bir arada. Doom metal’den açık açık New Orleans blues’a kadar tüm diskografilerine göz kırptıkları bir dönüş albümü “13”. E artık keşfedecek bir kara kalmadığına göre öyle yapmaları da gayet normal değil mi? En azından tribute gruplarını öveceğinize orjinalinden dinleme şansını tepmeyin. Zira bildiğin blues baladlarını bozuk ingilizceleriyle söylemeye çalışan 20’lik yaş ortalamalı yeni grupların albümlerini bu albüme tercih edenlere biz çok gülüyoruz.

alter-bridge-fortress18) Alter Bridge – Fortress

Myles Kennedy, o kadar mütevazi ve serserilikten uzak bir adam ki sırf bu yüzden ileride Axl Rose kadar çok anılmayacak adı. Ama olsun, en az onun kadar iyi vokalist ve grubu Alter Bridge de hala ısrarla taş gibi rock yapmaya devam ediyor. (Kerem Onan)

Hardrock’u dirilten ekibin dördüncü albümü Fortress kanlı canlı ve ortalığı dağıtan türden. grup olarak her konuda o kadar uyumlular ki, şarkıların harmonisi harikalar diyarına kadar uzanıyor. ( Tolga Demir)

dillinger-escape-plan-one-of-us-is-the-killer17) The Dillinger Escape Plan – One Of Us Is The Killer

“Calculating Infinity” ile ortalığın nasıl yıkıldığını, bildiğimiz anlamda konvansiyonel ekstrem metalin nasıl sonsuza kadar değiştiğini hatırlıyor musunuz? Ben albümü ilk dinlediğimiz anı hiç unutamıyorum. O gün MIRC’da #radicalnoise kanalında yer alan insanlar, dünya tarihindeki ilk online pogoyu yaptılar ve hepsi admin olduğu için aynı anda birbirlerini kick + banla dövdüler (fazla demokrasinin görülmüş tek zararıdır). O günlerin üzerinden çok zaman geçti, grubun vokalisti değişti, “Miss Machine” ile karambolcore ve catchy nakaratları birleştirerek de çok iyi işler yapabileceklerini kanıtladılar ama her daim kalbimizdeki yerlerini de korudular. “One Of Us Is The Killer”, “Miss Machine”in bıraktığı yerden devam eden bir albüm. En az onun kadar iyi ve bütünlüklü bir sounda da sahip. Iskalamayın.

Nine Inch Nails-Hesitation-Marks16) Nine Inch Nails – Hesitation Marks

Bu adamların ciddi ciddi kablo yediğini filan düşünüyorum. Trent Reznor adamı üzer! (Volkan Atay)

Trent Reznor’un bu albümle hayranlarını ikiye böldüğü bir gerçek. Ben sevenlerle aynı taraftayım. “All Time Low”un Todd Rundgren remix’i için bile bu albüm e bir şans verilmesi gerektiğini düşünüyorum.  (Özgür.)

Protest-the-Hero-Volition15) Protest The Hero – Volition

Protest The Hero, progressive metalcore konseptinin “ne yaptığını bilmeden notaları sallayan özentiler” sınıfına dahil olmadı hiç. Hele ki işin içine bir vokalist girdikten sonra Dillinger Escape Plan ile rahmetli Chuck Schuldiner’in vefatından önceki son projesi Control Denied’ın harika bir karışımı gibi tınladılar hep benim kulağımda. Dolayısıyla yukarıdaki isimlerden oluşan bir karışım hoşunuza gidiyorsa albüme bir şans verin. Ben yıllardır veriyorum (şansı), hiç pişman değilim.

Newsted-heavy-metal-music14) Newsted – Heavy Metal Music

Aslında bu işi çıkarabileceğini Voivod ile yaptıklarından biliyorduk Newsted’in. Her ne kadar Voivod’un karakterinden fazlaca çalmış olduğunu düşünsem de güzel işlerdi Voivod ve Infini albümleri. Heavy Metal Music ise tıpkı ilk EP’si gibi çok daha kolay içine girilebilir bir sludge soslu modern metal albümü. Vokal alanında ve şarkı düzenlemede bir basçı olarak bir sonraki işi çok daha iyi olacak ama bu ruh dolu çok güçlü bir albümle karşı karşıya olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. Newsted, neden adını Heavy Metal Music koyduğunu hala anlayamadığım bu albümle adeta küllerinden yeniden doğuyor.

Killswitch-Engage-Disarm-The-Descent13) Killswitch Engage – Disarm The Descent

Metalcore ölmedi, kalbimizde yaşıyor arkadaş! Orjinal elemanlar teker teker gruplara dönünce bizim metalcore alemine birşey oldu, ardı ardına epik albümler çıktı bu sene (Bkz. Shai Hulud, Hatebreed). Bu sefer de durum farklı değil, yalnız sonuç çok daha başarılı. KS Engage, Jesse’nin dönüşü ile kariyerinin belki de en iyi albümlerinden birine imza atmış. İşin komiği, bu grubun en vasat zamanlarını övmeden duramayanların albümü ıskalamış olması. Gerçi bu albümün gelişi Jesse ile Adam’in Times Of Grace projesiyle ortalığı birbirine katmasından belliydi zaten, okuyabilene. Resmen mükemmellik şekerim.

Volbeat-Outlaw-Gentlemen-Shady-Ladies12) Volbeat – Outlaw Gentlemen & Shady Ladies

Bana göre 2000’lerde çıkmış en eğlenceli ve üretken grupların başında geliyor Volbeat. Rock’n Roll, heavy metal ve rockabilly’nin mükemmel birleşimi ile kendi tarzlarını yaratarak metal sahnelerini eğlenceye doyuran grup, yeni albümlerinde de şöhretin rehavetine kapılmadan tüm üretkenliğiyle karşımıza çıkarak kendilerinden ödün vermediklerini kanıtladı. Zira “Outlaw Gentlemen & Shady Ladies”in ilk single’ı “Cape of a hero” ilk yayınlandığında grubun sıkı fanları şarkıyı bağrına basarken, grup müzik mecralarında eleştiri oklarının hedefi olmuştu. Ama albüm çıkınca bir kez daha gördük ki Volbeat hala metaldi, hala rock’n rolldu. Bir kere albümde King Diamond vardı, daha ne olsundu! ‘Nameless One’, ‘Dead But Rising’, King Diamond’l ı ‘Room 24’, ‘Lola Montez’, Michael Poulsen’in adeta James Hetfieldleşmekten çekinmediği ‘Doc Holiday’ ve rockabilly-ballad tarzıyla ‘Our Loved Ones’ albümdeki say say bitmeyen iyi şarkılardan bazıları. 2013’ün ilk çeyreğinde çıkan albüm yıl boyunca sıkılmadan dinlettirdi kendini. Haliyle kişisel listemde ilk 10’da, Paslanmaz Kalem’de ise ilk 12’de yer almayı hak etti. (Özgür.)

ghost-infestissumam11) Ghost – Infestissumam

Evet, üzerinde grup logosu olan tanga çıkaran gruplardan soğurum (Bkz. Slipknot’ın en güzel yıllarını bu yüzden kaçırdım). Evet, sırf geniş kitlelere ulaşmak için pop klasiği coverlayan gruplara sövmek adettendir (Duman, Sezen Aksu coverlamasa mesela bugün aç ama çok prestijli bi grup olacaktı). Evet, çok satmak ve hayatımızı müzikten kazanarak yaşamak ayıptır. Ama eğer bunu yapacaksanız da o ayıbı benimsemeli ve her adımınızda “insanlar ne der” diye düşünmemelisiniz (Buraya yazacağım grubu sansürledim hahahaha). İşte Ghost bunların hepsini yaptı ve bir Mercyful Fate tribute’ünden bir Alice Cooper parodisine dönüştü ama ben hala seviyorum arkadaş. Herifler bunu bile 80’lerde yapmış olsaydı bugün tapacaktınız, “baba” diyecektiniz çünkü. İçinizde Celtic Frost’un zamanında davayı sattığı albümü övüp buna giydirenler var, üzerim.

Korn-The-Paradigm-Shift10) Korn – Paradigm Shift

Korn’un yıllarca içinde biriktirdikleri, meteor gibi kafamıza düştü. En popüler oldukları zamanları dahi solda sıfır bırakan muhteşem bir dönüş albümü bu. Hep aktif oldular zaten ama bu defa başka. Mesela ‘Prey For Me’ alttan alta “birazdan çok fena şeyler duyacaksın, son duanı et adamım!” mesajı veriyor. Sonrasında da dediğini yapıyor işte. (Tolga Demir)

Jonathan Davis, vokal melodisi yazmak konusunda tanrılaştığını bu albümle yine ispat etmiş.Korn kariyeri için en iyi albümlerden birisi. Ve evet yıl 2013… (Volkan Atay)

Suede-Bloodsports09) Suede – Bloodsports

Bret Anderson, orta yaş bunalımını iki solo albüm yaparak atlattıktan sonra ekibi yeniden topladı ve gidip resmen efsane bir albüme imza attı. Gerçi hayallerdeki gibi Bernard Butler’lı bir reunion olmadı bu ama ortaya çıkan sonuç harikaydı resmen. Eğer 90’larda yeni yeni indie rock dünyasını keşfederek büyümüşlerdenseniz, bu albüm sizi zaman tüneline sokacak.

Tomahawk-Oddfellows08) Tomahawk – Oddfellows

2007 yılında çıkan “Anonymous”tan sonra Tomahawk’ın dört kişilik bir rock grubu olduğunu hatırlatan, çok keyifli bir albüm. Kapağı bile çok sevimli. (Emre Karacaoğlu)
Faith No More’un dahi adamı Mike Patton’ın parmağı olan her işe mutlaka bir şans verilmeli. Bu da kendisinin bize 2013’teki en güzel armağanı. (Özgür.)

INC-No-World07) INC. – No World

Müzik sektörüne prodüktörlük, aranjörlük, bestekarlık ve stüdyo müzisyenliği gibi hizmetler vermiş Andrew ve Daniel Aged biraderler, “inc.” isimli grupları ile eşi benzeri olmayan güçlü bir albüm ortaya koymuşlar. Eşi benzeri yok, çünkü onlardan evvel Prince ve D’Angelo gibilerin R&B tınıları ile Cocteau Twins ve Lowlife gibilerin gotik rock ve dream pop tınılarını birleştirmeyi akıl edebilmiş kimse yok. Güçlü bir albüm çünkü Elton John gibi hi-profile isimlerle çalışmak inanılmaz bir kabiliyet kazandırmış bu gençlere. 4AD’den yayınlanan “No World”, melankolik ve iç gıcıklayıcı bir rüyadan ibaret. (Mert Yıldız)

Bir Mert Yıldız tavsiyesi. R ‘n’ B vokalleri ile arpej yüklü, karanlık rock müzik. 2013 yılında duyduğum en orijinal müzik kesinlikle. (Emre Karacaoğlu)

Nick-Cave-and-the-Bad-Seeds06) Nick Cave And The Bad Seeds – Push The Sky Away

Nick Cave’in kariyerine aşina olanlar için sadece “iyi bir Cave albümü” demem yeterli olacaktır ama benim burada en çok dikkatimi çeken şey prodüktör Nick Launay oldu; albümün harika bir soundu var! (Emre Karacaoğlu)

Nick Cave’in şiirselliğinin tavan yaptığı albümün enstrümantal olarak yükselen tınısı Push The Sky Away’i zirveye doğru itiyor. Harika bir denge var gerçekten. Ne şarhoş muhabbetine dönüyor, ne de çok özenli caz havası veriyor. Tam ikisinin arasında kendi ritminde, çakır keyif. (Tolga Demir)

bring-me-the-horizon-sempiternal05) Bring Me The Horizon – Sempiternal

Pek çoğunuzun Pantera albümlerinden hatırlayacağı Terry Date prodüktörlüğünde hem sounda hem şarkı düzenlemelerine hem de bütünlüğe oynayarak hat-tricklere koşan ‘Bana Karambolü Getir’in son albümü gerek akılda kalıcı nakaratları, gerek 90 sonrası modern metalden gelip geleceğin elektronik soslu sounduna doğru bir köprü kuran kurgusuyla yılın en iyilerinden biri olmaya hak kazandı. Bu türün en büyük handikapı, peşinden gelenlerin birebir öncülerin karbon kopyası olması ve yaratıcılığın sanıldığının aksine hemen tükenmesi. Dolayısıyla BMTH elemanlarını kariyerlerinin buradan sonrasında çok büyük zorluklar bekliyor ama bu sizi bu albümü keşfetmekten alıkoymasın. “Go To Hell For Heaven’s Sake”i dinlemeden seneyi kapatmayın.

david-bowie-the-next-day04) David Bowie – The Next Day

Uzun süre ara verip klas bir albümle dönmek her baba yiğidin harcı değil. Bence bu “Outside”dan beri en iyi albümü. Aklımdaki “progressive” tanımına en çok uyan sanatçı Bowie. Ve bu albüm de bunu bir kez daha gerçekliyor. (Emre Karacaoğlu)

Hala dinlemediyseniz önce ‘The Stars (Are Out Tonight)’ şarkısını dinleyin, sonra görüşelim (Özgür.)

alice-in-chains-the-Devil-Put-Dinosaurs-Here03) Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here

Orijinal solistleri Layne Staley’i trajik bir biçimde kaybettikten sonra yeni “solistleri” William Duvall ile toparlanan Alice In Chains, inanılmaz geri dönüş albümleri “Black Gives Way To Blue”nun devamını bu sene getirdi. “The Devil Put Dinosaurs Here”, grubun fanlarının zihinlerindeki iki şüpheyi de ortadan kaldırıyor: Evet, “Black Gives Way To Blue”nun altında ezilmemişler ve evet, Alice In Chains artık bir Jerry Cantrell solo projesi, zira albümdeki şarkıların neredeyse tamamında Cantrell lead vokal yaparken Duvall destek vermekle yetiniyor. Her şeye rağmen Cantrell’in dehasının ve her geçen sene katlanan yetenek seviyesinin bir kanıtı olan albüm “The Devil Put Dinosaurs Here”, “Lab Monkey”, “Low Ceiling” ve “Phantom Limb” gibi klasikleşecek şarkılarla şahlanıyor. Kısacası bu albüm tam bir gövde gösterisi. (Mert Yıldız)

Layne Staley tabii ki başka bir dünyadandı ama ben William DuVall’ı da seviyorum. “Black Gives Way to Blue”yu da çok sevmiştim, bu albümü de sevdim. Jerry Cantrell hâlâ müthiş işler çıkarıyor, harika besteler yapıyor bence. (Emre Karacaoğlu)

daft-punk-random-access-memories02) Daft Punk – Random Access Memories

90’ların sonunda, elektronik müziği synthpop ile birleştirip “çağın ötesinde” bir ‘disko müziği’ ile şöhrete kavuşan Daft Punk ikilisini birçoğumuz “Around The World” klibiyle tanımıştık. 3 albümden sonra ortalıktan kaybolan grup, zaman içinde evrilen müziklerine funk gitarları da ekleyerek bu defa “çağı yakalayan” bir müzikle geri döndü. 4. stüdyo albümleri “Random Access Memories” bana göre grubun kariyerindeki en iyi albüm. Geçtiğimiz yaz kulüplerde en çok çalınan; DJ’ler tarafından en çok remiksi, gruplar tarafından ise en çok cover’ı yapılan “Get Lucky” bile tek başına bu albümün listemizdeki yerini hak etmek için yeterken, albüm çok daha fazlasına sahip. Get Lucky’nin dışında ‘Give Life Back to Music’, ‘Giorgio by Moroder’, ‘Instant Crush’ ve ‘Lose Your Self to Dance’ albümde öne çıkan parçalar. Özellikle Giorgio Moroder’in kendi müzikal kariyerini anlattığı bir monolog olma özelliği taşıyan ‘Giorgio by Moroder’ her dinlediğimizde gönül tellerimizi titretiyor. Albümün asıl başarısı, çıktıktan kısa bir süre sonra müzik tarihinin gelmiş geçmiş “en çok satan plağı” ünvanına erişmesi. 2014 Grammy ödüllerine ise farklı kategorilerden yılın albümü ve yılın kaydı olmak üzere tam 5 dalda aday oldular. Daha fazla söze gerek var mı? Çoğunlukla metal müzik dinleyen bizlerin bile dikkatini çeken “Random Access Memories”, 2 metal albümü ile birlikte listemizin ilk 3’üne girmeyi başararak 2. sırada yerini aldı. (Özgür.)

Carcass-Surgical-Steel01) Carcass – Surgical Steel

Konserlerde eski şarkıların ekmeğini yemek için reunion yapan grupların yanında, 15 yıldan fazla bir süre sonra bu kadar iyi bir death metal albümü ile dönüş yapan Carcass’ı takdir etmemek mümkün değil. 90’larda her biri kült haline gelmiş Necroticism ve Heartwork albümlerinde yakaladıkları ruhu “Surgical Steel”de birleştirerek geçmişten günümüze, kilometrelerce uzağa taşımayı başardılar. Gördüğümüz şu ki grupta “Swansong” dönemindeki tarzlarından eser kalmamış; Heartwork’ten bu yana 20 yılın tüm birikimini “Surgical Steel” için şarkı yazımına hunharca harcamışlar. Muhteşem bir melodi ile giren intronun hemen ardından gelen ‘Thrasher’s Abattoir’ adeta “yılların hıncı içimizde birikti, çekilin ulan biz geldik!” dercesine agresif bir duygu patlamasıyla başlatıyor albümü. Sonrasını tüm teknik detaylarıyla Kerem’in albüm kritiğinde okuyabilirsiniz.  Albümdeki favorilerim: ‘The Master Butcher’s Apron’, ‘The Granulating Dark Satanic Mills’, ‘Unfit For Human Consumption’ ve ‘316 L Grade Surgical Steel’. Sağlık sorunlarından dolayı grupta Ken Owen yoktu belki, ama yıllar sonra bu kadar iyi bir albüm yazmış olmalarının verdiği motivasyonla, death metalin “Lemmy”si Bill Steer önderliğinde, albüm turnesinde de fazlasıyla formunda görünüyordu grup. Hanımlar beyler, müzik eleştirmenleri tarafından da yılın en iyi albümlerinden biri olarak gösterilen “Surgical Steel”i yılın en iyisi olarak 1. sıraya yerleştirmekten gurur duyarız. (Özgür.)
Paylaş:

NELER OLUYOR?

PASLANMAZ KALEM
12 YAŞINDA!

Mart 2024'de 12 yaşına bastık! Yeni yaşımızda daha çok içerik üretmek için durmadan çalışıyoruz. Güncel içeriklerimizden anında haberdar olmak için sosyal medya hesaplarımızı takip edebilir ve Youtube kanalımıza abone olabilirsiniz. Dilerseniz bizi Patreon'dan da destekleyebilirsiniz.