Film Eleştirisi: Room (Gizli Dünya)
İnşa edilen duvarlar her zaman dışarıdan izlenmiyor ve hatta bazen de bizzat etrafınıza örülüyor. Konan her tuğlada geride bıraktıklarınız ya da bırakacaklarınız için tedirgin meraklar endişelere kavuşuyor. Fiziken çevrelenen alanların mental tahribatı ilerledikçe de ruh sağılığını korumak için kimi zaman inşa edilen hayallere ve hatta gerçekmiş gibi yaşanan dış dünya kavramlarına ihtiyaç duyuluyor. İşte bu filmin ana çıkış noktasını oluşturan gerçek fiziki duvarlar içerisinde, kendilerini mental ve fiziki anlamda korumaya muhtaç bırakılmış bir anne ve çocukla tanıştırılıyoruz. Kendilerine haftanın belli zamanlarında erzak bırakılan ve hapsedildikleri oda içerisinde dış dünyadan koparılmış bir şekilde getirilen kısıtlamaların acımasızca dayatıldığı bir mekanda rastlıyoruz. Bu karanlık ve deprese ton içerisinde açılan filmin ana ekseninde de işte bu dışarıdan dayatılan, akıl dışı bir süreç var.
Gözlerini hayata açtığı oda dışındaki her şeyi uzay ile tamamlayan, merdiven inip çıkmayı bilmeyen, etkileşimi televizyon ekranı ve arada sırada uğrayan fare ile sınırlı bırakılmış bir çocuk Jack. 5 yaşına girdiğinde annesi ile hazırladığı pastasına mum bulamayınca her çocuk gibi üzülen, bir tecavüz sonucu oluşmuş gardiyan baba ile göz temasına bile kaçınıp ürken bir çocuk Jack. Anne Ma ise tüm dış yaşam tecrübeleri hunharca kısıtlanan ve bu zorlayıcı odada doğan çocuğuna sağlıklı bir dünya yaratmaya mecbur bir karakter. Oda şartlarını normalize etmeye çalışan anne karakterinin gerçek dünyayı açıklama çalışmalarına yumruklarınızı sıkarak izleyeceğinize eminim. Düşünün ki doğduğu odadan dışarıya adımını atmamış bir çocuğa doğa olayları bilgisi vermek ne kadar zor ve yürek burkucu.
Yönetmen Lenny Abrahamson – ki kendisini 2014 yapımı çok güzel bir film olan “Frank” ile hatırlayabilirsiniz – geçtiğimiz senenin en iyi kitaplarından birisini tüm sinematografik hafızası ile peliküle aktararak oldukça iyi bir iş koymuş ortaya. Filmi izleyecek olanları bekleyen müthiş sinematografi çoğunlukla zorlayıcı, seyirciyi sürekli afallatan ve tabloid şablondan uzak yapısına oyunculuk ve yönetmenlik başarısını da ekleyince senenin en iyi dram filmlerinden birine dönüşmesi de kaçınılmaz oluyor. Filmin baş rolünde bu sene en iyi kadın oyuncu Oscar’ını almasını oldukça muhtemel gördüğüm Brie Larson var ve gerçekten müthiş bir oyunculuk çıkarmış ortaya. Kaçırılmaması gereken oyunculuk performansı takdire şayan. Birçok sahnede harika minik oyuncu ile karşılıklı döktürmüşler. Her şekilde ikisinin birleşen kimyasına yön veren yönetmenlik dokunuşlarını da bir daha övmeden geçmeyeyim.
Filmi izlemeyenler için spoiler vermeden tariflersek; kabaca iki bölümden oluşan filmin ikinci yarısında ve hatta sonlara doğru artması gereken atmosfer biraz yavanlaşmış. Bu görece noksanlık, sağlam dramatik yapı sayesinde görmezden geliniyor. Bu açıdan majör bir sıkıntıya dönüşmeden de seyir keyfinde bir sıkıntı oluşmuyor. Onun haricinde Room kesinlikle çok derin bir film ve seyirci seçmeden mesajını oldukça rahat ileten bir film. Uzun bir süre aklınızda yer edeceğini düşünerek…
Kesinlikle tavsiye ediyorum. Kaçırmayın!
