GOD FORBID ile denge sorunsalı

Ay içerisinde yayınladıkları “Equilibrium” ile 6. albümlerini çıkarmış olan God Forbid ne zaman özgün bir materyal sunabilecek merak içerisindeyim. Başarılı ilk albümlerinde bile hep “türün iyisi aslında” sayılmaktan öteye gidememiş görüyorum. Böyle giderse sürekli ortalama şarkılar üreten bir grup olarak kalacak. Yenilikçi olmak gibi bir zorunlulukları yok ama tarzlarında trilyon tane grup ürerken, aralarından sıyrılabilmek için üzerine düşenleri yaptıklarını da zannetmiyorum. Hafif de bir tren kaçtı durumu var itiraf etmeliyim ki.

Bu sefer kendi janrında biraz daha popülerleşme çabası var sanki. Clean vokaller, çok daha rahat takip edilebilir melodiler, cilalanmış gitar tonları vb. bu albümde birazcık daha hadi asılalım modunda. Ne derece başarılı olabilirler bilmiyorum. Albüm bir süre dinleyicisini oyalar ama tarza kulakları paslı ya da kapalı, hatta yeni dinleyiciler için uzun soluklu bir albüm değil. Sabit fanların beğeneceği şarkılar olmasına karşın üzerinde titizlikle durularak dinlenebilir parçalar arıyor kulaklar. Ki bunu başarabilecek kadar enstrümanlarına hakimler ve iyi müzisyenler.

Albümün açılış parçasındaki (Don’t Tell Me What To Dream) Meshuggah etkileşimi gerçekten iyi sonuç vermiş gibi görünse de albüm devam ettikçe tipik dağınık God Forbid havası devam ediyor. Keşke umut verici bu parça tarzında sürdürebilselermiş albümü. Albümün en iyi parçası kesinlikle bu. God Forbid için enterasan sayılabilecek djent olaylı bir diğer parça da enstrümantal olan “Awakening”. Grup bu kanalı kendi başarılı groove yapılarıyla harmanlayarak çok iyi şeyler üretebilir. Bu çok rahat görülüyor. Bazı parçalarda da resmen black metal hissi yaratan kısımlar var.”Cornered” buna çok iyi örnek aslında. Parça başlarken öyle bir hava yaratılmış ki God Forbid bu aralar Bleeding Through filan fazla dinliyor galiba dedirtti. Bu tip hadiseler beni açmasa da hoş bir fikir olarak denenmiş denebilir. Aynı fikirleri albümün kapanış parçası olan “Where we come from” bünyesinde de görmek mümkün. Bahsettiğim bu farklılıkların müzikal çeşitlilik olması beklenirken pek öyle sonuçlanmamış malesef. Ortaya çıkan savruk durumu biraz daha standartlaştırabilseler çok daha iyi olacak. Amerika müzik sahnesi için o zaman ayırt edici bir iş yapmış olabilirler.

Tek ve en önemli kozları olarak gördüğüm groove durumları hala bu grubu dinlenebilir kılan tek şey sanırım. (Thrashy havalarını bu albümde biraz daha geri plana atmış durumdalar bu arada. Bunu da yukarıda zikrettiğim popülerleşme kaygısına bağlıyorum.) “Yeni fan katamayacak” lafı fazla iddialı olabilir belki ama bu gidişle favori şarkıları olan sıradan bir metalcore grubu olmaktan öteye gidemeyecekler gibi gözüküyor.