King of the Devil’s Island: Şeytan Adasının Kralı

Filmimiz Norveç’te bir ıslahevindeki isyanı anlatıyor. 1915 yılında yaşanan gerçek bir hikayeden beyazperdeye kurgulanmış. Duygusal ve maddesel şiddet ile hayatlarına devam eden ve bu sırada rehabilite edilmeye çalışılan çocukların tipik isyan ve direniş öyküsü… Tipik diyorum çünkü ilk 1 saat yeni diye sayabileceğimiz bir şey yok ortada (Zaten bu kısımlarda da Norveç’in o meşhur metalci atmosferi ve kusursuz diyebileceğimiz görüntü işçiliğine teslim durumdayız). Tam film klişelerden klişelere sekerken isyanın başlaması ile değneği eline alıveriyor. Ve seyirciye şamarlarını atmaya başlıyor.

Bu filmin senaryo kozundan ziyade taş gibi oynanmış oyunculuk performanslarından bahsetmek lazım. Zira senaryonun bir isyan hikayesi anlatma hususunda fazla klişe kaldığını düşünüyorum, fakat oyunculuklar cidden harika. Stellan Skarsgard denen herif suya baksa form değiştirir zaten bir de delici gözlerle yaşattığı ağır travmayı düşünün. Filmdeki çocuk oyuncular da nefis işlere imza atmışlar. Soğuk, donuk, yıpranmış ve baskı altında hissetmeniz için ne gerekiyorsa layığı ile yapılmış. Film çocukların gözlerindeki gizli nefretlerin, içten içe biledikleri duyguların açığa çıkma sahnelerinde cidden oldukça etkileyici bir hal alıyor. Ve yukarıda bahsettiğim şamarlar ile güzel bir meydan dayağı başlıyor. Keşke bu süreç filmin biraz daha başlarında başlatılabilseydi. Filmi biraz kısır buldum bu açıdan.

Moby Dick ve hatta Yunan tragedyaları ile beslenmeye çalışılıp altı doldurulmaya çalışılsa da senaryonun etkileyiciliğinin filmin bu kadar sonlarına bırakılması biraz eksi puan aldı benden. Yoksa filme bakış açım çok daha pozitif olacaktı. Bu hali ile de klas görüntü çalışması, dengeli ve filmin temposuna uygun müzikleri ve yinelemiş olsam da harika oyunculuk performansları nedeni ile çok rahat izlenmeliler kategorisine yolluyorum. İlgilerinizi dürter, iyi seyirler dilerim…