THE BIG SHORT – Alev alev yanan binaya yangın sigortası yaptırmak
Ekonomi ile aranız ne düzeyde, sizi pek bilemiyorum ama ben ziyadesiyle sıkıcı bulurum bu işleri. Paranın icadına bile içten içe atarlanıp kızan ben, piyasaların geçirdiği ekonomik süreçler ve yaşanılan krizler aşamasında feci akıl karışıklıkları yaşıyorum. Çok iyi bir yatırımcı değilimdir, bankaları hiç sevmem, kredi lafı bile geriyorken beni, kendimi attım bu filmin kucağına bir şekilde. Tüm bu kendinden sevimsiz konu içerisinde 2008 yılında yaşanan mortgage krizini anlamaya çalışmak için daha önceleri Margin Call gibi filmler aracılığı ile konuyu biraz kavradığımı düşünüyordum. (Konuya hakim olmayanların olayı tümden anlamalarını beklemek biraz naif olsa da merak duyanlar için çok iyi hazırlanmış mini belgeseller var, önceden bir bakın derim.) Bendeniz konuyu bu filmle pekiştirmeyi düşünürken ve rahat bir seyir keyfi beklerken bu sefer de tonla yeni terime boğulurken buldum kendimi. Evet tüm bahsettiğim terimsel yorgunluğa karşın film boyunca konuya benim gibi hayli ilgisiz bir izleyiciyi ekrana mıhlatacak bir şey var filmde ama: Müthiş bir kurgu ve bu süreçleri anlamaya yardımcı, skeç tarzında, ünlü isimler kullanılarak iliştirilen “economic crisis for dummies” bölümleri. Bu açıdan Selena Gomez ve Margot Robbie gibi isimlerden ekonomik terimlerin ve süreçlerin açıklanmasını dinlemek ve izlemek yeterince ilgi çekici oldu bile diyebilirim. Bu müthiş anlatım tarzı ile kendinizi kısa süre içerisinde konuya kaptırmış bulacağınızı düşünüyorum zira ben baya çivilendim konuya.
Alev alev yanan binaya yangın sigortası yaptırmak, filmin ele aldığı ekonomik krizin karakterlerimiz tarafındaki temel kavrayışına hizmet eden sıkı bir laf aslında. İzleyenler görecek ki, krizin şiddetinin gizliden ve artarak sürdüğü ekonomik ortam içerisinde yaşanan sıkıntının öncesinde farkına varan bir kesimin buna ait ileri sürdükleri argümanların ve aldıkları kararların da bir izahı şeklinde de okunabilir.
Tüm bu anlatı boyunca beyazperde muhteşem bir cast ile donatılmış durumda. Başta Steve Carell olmak üzere, Ryan Gosling, Christian Bale, Brad Pitt gibi müthiş seçimler de harika bir oyunculuk gösterisi ile doldurmuş tüm filmi. Yönetmen Adam McKay tüm bu yıldızlar karması gibi sayılabilecek kadroyu öyle iyi bir denge ile yerleştirmiş ki filme biraz yukarıda bahsettiğim müthiş kurguya çok iyi hizmet ettirerek harika bir bir çıkarmış ortaya. Neredeyse filmde gözüken her oyuncu çok iyi bir performans koymuş ortaya. Bu açıdan tüm ekibe alkış kıyamet tebriklerimi iletmeme izin verin lütfen. Asperger sendromlu Christian Bale karakteri ve mimikleri ile hipnotize eden Steve Carell karakteri filmin zirveye çıkmasında büyük pay sahibi olmuşlar. Hala çoğu replik de hafızamda bu arada.
Bu arada film içerisine yerleştirilmiş müziklerinden en başta zannediyorum biz rock/metal dinleyicileri büyük keyif alacak. Müzik kullanımı ve seçilen parçaları düşününce keyiflenmek de hakkımız gerçekten. Mastodon’un çoğu gruba ilham olan gaz ötesi “Blood and Thunder” parçası çalmaya başladığında istemsizce suratıma yerleşen sırıtma ve keyifi tarif etmeye gerek yok. Onun dışında Pantera mı ararsınız , Metallica mı yoksa Darkest Hour mu bulursunuz, izleyin ve görün. Bu arada çaldığında ne kadar çok sevip özlediğimi fark ettiğim Gorillaz parçası “Feel Good Inc.” ile filme verilen ayar da müthiş olmuş. Aynı ayarı filmin kapanışında çalan harika “Led Zeppelin” parçası “When the Levee Breaks” ile de takip etmek mümkün. Anlayacağınız mevzu keyifli.
Oscar sezonu boyunca izlediğimiz tüm aday filmler içerisinde gerçekten büyük bir ışıltı saçıyor bu film. İzleyicisini kendisi seçen tarzdaki filmlerden biri olmasına rağmen içerdiği başarılı kurgu ve anlatım şekli ile de çok daha fazla izleyiciye ulaşabilir durumda. Şans verip üzülen olacağını zannetmiyorum. Beğenmeyen varsa da banka şubesinde fazladan 38 dakika daha beklesin inşallah. Daha ne diyeyim.
