THERAPY? – En İyi 10 Şarkı
10. Who Knows
Emre Karacaoğlu:
Göz ardı edilmesine üzüldüğüm “High Anxiety”nin belki de en iyi parçası. Harika bir riffle girip dinleyicisini hiç yerine oturtmayan parçada yeni davulcu Neil Cooper parlıyor. (Cooper bu albümden beri grupla kaldı.) “Troublegum”dan beri yayımladıkları her albümün “‘Troublegum’ kadar iyi değil,” diye bir kenara itildiği bir dönemin ardından gelen bu parça, tek başına Therapy?’nin hâlâ sıkı rockçı ve Cairns’in de iyi bir şarkı yazarı olduğunun göstergesi adeta. Hollywood’un aptal ünlüleri ve mankenlerle dalga geçen sözleri de cabası!
9. This One’s For You
Orçun Onat Demiröz:
Shameless albümü Therapy’nin diskografisindeki gizli güzelliklerden biridir. Çoğunlukla es geçilen bu albüm, özellikle eski okul Therapy severleri açısından farklı bir yerde durur. Bir önceki albüm Suicide Pact-You First’e nazaran punk melodilerinin ve ruhunun daha belirgin olduğu albümde saklı hitler yer alır. This One’s for You bestesi de albümdeki yıldızlardan biridir ve dinamik yapısıyla, varoluşsal sözleriyle dinleyeni sarsar. Ayrıca bu albümün kapak artwork’ü de en sevdiğim kapak artwork’lerinden biridir. Bir salondaki koltukların üzerinden atlayarak kırmızı perdeye doğru hareket eden tavşanların yer aldığı kapak, David Lynch filmlerinden bir kare gibidir.
8. Nausea
Volkan Atay:
7. Stories
Orçun Onat Demiröz:
Therapy? oldukça üretken olmasına rağmen her döneminde yeni hitler çıkarmayı bilmiş, vurucu albümler kaydetmeyi başarmış bir grup. Bunu yaparken de müzikal olarak farklı noktalara gitmekten çekinmemiş, yeni denemeler yapmaktan hoşlanmış bir oluşum. Magic Mountain gibi uzun soluklu post rock bestesi dahi yapmış bir gruptan bahsediyoruz neticede.
Ancak diskografilerinin yıldızı olan Troublegum albümünün arkasına bir albüm seçmemiz gerekse heralde bu Infernal Love olur. Epilepsy, Misery, Bad Mother gibi hitlerle dolu olan bu albüm, Stories gibi bir marşa da sahiptir. Andy ve Michael’ın beraber yazdığı Stories, “Happy people have no stories…” nakaratıyla tüm Therapy? fanlarının dilinde dolaşıp durur. Yapı olarak Screamager’a benzeyen şarkı, viski gibi kana karışır ve mutluluk dolu anlar yaşatır.
6. Unbeliever
Kerem Onan:
İnsanların Therapy? hikayeleri genellikle “Troublegum” albümü ile başlar, oradan önceki ve sonraki albümlere doğru evrilir. Benimki direk “Nurse” ile başladı. O zamanlar babadan kalma bir alışkanlıkla müziği hiç tür ayırmadan yutan genç bir müzikofil olarak her dergiyi okuyordum ve 90’ların metali öldürmüş, geleceğin sadece alternatif rok’tan ibaret olduğunu zanneden gazman yeni nesil dergilerinden “Nurse”ü okumuştum (işin komiği ne alternocular ne metalciler haklıydı, delilere hitap eden müzik, her türde, hep kol kola var oldu, bunu anlayabilen az sayıda insan ile aynı dergide yazıyor olmak bile benim için mutluluk verici). Mükemmel bir albümdü, anında grubu sevmiştim ve sözleri pek çok “teen angst” grubundan çok daha samimiydi fakat grubun o kirli, endüstriyel, robotik soundunda beni rahatsız eden, eksik bir şey vardı. 1994 yılında, koskoca bir seneyi üniversiteye – kendi seçmediğim, benim için zorla seçilmiş bölümlere – giremediğim ilk yılın telafisi için köpek gibi çalışmak, tüm arkadaşlarımı başka şehirlere kaybetmek ve çok ağır bir depresyonla geçirdiğim 1994 yılında, “Troublegum” çıktı. Sound daha metaldi. Sound daha temizdi. Bunların ikisi 1994 yılında bir arada olabilen şeyler değildi. Herkes metalden nefret ediyordu, herkes kirli sound seviyordu (ama ona sadece In Utero gibi prodüksiyonlarda dayanabiliyorlardı hahaha). “Troublegum” çıktığı yıl, sandığınızın aksine, herkesin tersine gitti ve onu herkes sevdi. Büyük ihtimalle bizim listemizin de yarısı bu albümden ve bu boşuna değil. Hak etti. Therapy? asla Metallica olmadı. Ama hep samimi ve içten oldu. Hep herkesin tersine gitti ( Infernal War hariç ). İşte o albümün kasetini elime aldığımda “Unbeliever” beni hiç beklemediğim gibi çarptı. Çünkü dostlarım hayat, birileri tarafından geride bırakılmaktan ve birilerini geride bırakmaktan ibaret. Bu kadar acımasız ve saf bir şekilde “ayakta kalma niyeti” ile dolu. Hepiniz, birileri için berbat, başka birileri için harika insanlarsınız. Zamanın, bizim algıladığımız “düz” ve yavan çizgisinde ise bunu anlamak, yaş almanızı gerektiren zor bir durum. O yıllarda yapayalnızken, Unbeliever beni kalbimin “terk edilmişlik” tarafından ölümüne vurmuştu ve bir daha asla eskisi gibi olmadım. Bu şarkı ile kendi “acıyan” taraflarımızın, diğerlerinin “öbür” tarafı olduğunu fark ettim ve hayatımıza izini bırakmış “diğer”leri için de ben, bu şarkının söylendiği kişiydim. Filmlerdeki “iyi” ve “kötü” benim nezdimde bu şarkı ile öldü. Hayat gri idi ve palet elinizdeydi. Ya onu renklerle yaşayacaktınız ya da “gri palet” sizin tembelliğinizin simgesi olarak elinize yapışıp kalacaktı Cronenberg’in “Existenz”inde ya da “Videodrome”unda olduğu gibi. Ölüp giderken zaten döneceğiniz rengi, ömür boyu kucağınızda da taşıyabilirsiniz, size kalmış. Bu ölümüne karamsar şarkı sayesinde, bunu yapmamayı seçtim. Onu hiç unutmadım, hep bir köşede tuttum ama onun sayesinde yalnız kalma korkumu yendim. Hayalimdeki gruba katıldım, hayatımın aşkları ile tanıştım, sevdiğim insanları kırdım, sevdiğim insanların bana yaşattığı acıları göğüsledim. Hayatta kaldım. Darısı başınıza. Çünkü şarkıyı yazan adam artık ellilerinde ve hala hayatta. Demek ki her şey sizin bakış açınızla ilgili. Nefes alın, acı çekmekten korkmayın. Bakın acıdan korkmayın demiyorum, korkun. Acıyı “çekmekten” korkmayın. Çünkü bu sayede büyüyecek ve hala çocuk kalarak diğerlerinden farklı olarak yaşamaya devam edebileceksiniz. “Büyükler”, acılarını yaşamamış andavallardır. Siz büyük olmayın, sadece büyümeyi öğrenin ve çocuk kalın. Hadi yeter be ne çok konuştum ya….
5. Trigger Inside
Burak Gülgüler:
Yabancılaşma, paranoya, yalnızlık, öfke, aldatılmışlık hissiyatı ve bir seri katil… Trigger Inside’ı düşününce aklıma bir çırpıda gelen kelimeler bunlar. 2. dakikasında Metallica’nın The Four Horsemen’e selam çakan riffi, davulları ve insanın aklına kazanan nakaratı ile Troublegum’ın yıldızlarındandır (gerçi albümün tamamı hit sağanağı ama neyse). Şarkının sözlerindeki “Dahmer’in nasıl hissettiğini biliyorum” kısmından dolayı zamanından bolca eleştirildiklerinin de atlamayayım.
İlk başta yazmam gerekini şimdi yazayım; Troublegum benim için albümden çok daha fazlası, hayatımın en zor dönemlerinden birine eşlik etmiş bir başyapıt.
Not: Dahmer konusunun anlatıldığı röportajı aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz: https://www.kerrang.com/features/troublegum-at-25-an-oral-history-of-the-therapy-classic/
4. Knives
3. Teethgrinder
Erdem Çapar:
Lise sondaydım, ilk kez Rock Kazanı dergisinde gördüm Therapy?’yi. Bir kuliste Andy kameraya bakarak basçı Michael’ın koluna ters haç çiziyor. Ama tipler efendi, hiç metalci, rocker falan gibi değil. Üniversite sınavına hazırlık, Antisilence’ın temellerinin atılışı falan derken dinleyemedim grubu bir türlü. Daha sonra MTV’de izlerken bir gece Teethgrinder klibi çaldı. Bu nasıl bir gitar riffi!! Bir de üstüne davulcu Fyfe’nın dengesiz atakları, şarkı resmen dance altyapılı psycho havalı bir metal şarkısı. Üniversite için İstanbul’a geldiğimde ev arkadaşım birinden ödünç almış Nurse albümünü, özellikle bol bol Teethgrinder dinledim, kaset bozuluyordu! Hala daha T? Konserlerinde en sevdiğim anlardan biridir, bu şarkının çalındığı an. Genelde basçı Michael anons eder bu şarkıyı, Rob Halford’u “Breaking the what?” diyerek Breaking the Law’u duyurmasına ithafen “Grinding the what?” diyerek :D
Emre Karacaoğlu:
2. Opal Mantra
Therapy?’nin hiçbir stüdyo albümünde yer almayan, aslen grubun “Screamagaer” hitini ABD’de tanıtmayı hedefleyen “Hatts Off The Insane” toplamasına girebilmiş 1993 tarihli şarkının, grubun en melodik, en saçma sapan bir şekilde sevilmiş şarkılarından biri olması bugün hala garibime gider. Benim için şarkının önemi, Radical Noise ve Antisilence’ın kardeş gruplar olarak Hammer Müzik’ten albümler çıkarmasına kadar giden 1998-2000 arası dönemde, Antisilence vokalisti Erdem Çapar’ın (kendisini bu listede de takip edebilirsiniz) doğum günü için bu şarkıyı Sold Out konserlerinden birinde canlı canlı çalmış olmamızdır. O yüzden sözü daha fazla uzatmadan işi görsel bırakıyorum, buyurun buradan yakın;
1. Screamager
Erdem Çapar:
1993 yazı, üniversiteyi kazandım, Karamürsel’den İstanbul’a geleceğim, yeni bir hayat başlıyor. Daha önceden TeleOn adıyla yayın yapan kanal MTV yayınına geçti (1 yıl sonra Kral TV oldu), bir anda yeni müzikleri dinlemeye başladık. Nirvana sonrası bir anda alternative, indie gruplara ilgi başlamış, MTV Avrupa da geri kalmamış, bu tür grupları bol bol yayınlıyor. Ve bir gün bu şarkının klibi yayınlandı. Metalci olup punk ve de gizli gizli pop dinleyen biri olarak şarkı beni direkt vurdu. Müziğin yapısı punk, soundu metal ama vokal melodileri pop şarkısı gibi. O gün dedim ki “bunlar benim grubum olacak galiba”, öyle de oldu. Bu şarkının ana melodisi grubun ikinci demosu Meat Abstract’te yer alan S.W.T. adlı şarkının ikinci bölümünde yer alan bir melodidir, bunu çok sonra öğrendim tabii. Dünyanın birçok yerinden T? fanı ile iletişimdeyim, grubun son yıllardaki setlistleri hakkında konuşurken “Troublegum ve Infernal Love’dan hiç şarkı çalmasalar keşke” diye konuşuruz ama Screamager çaldı mı hepimiz en öne geçeriz. 7 Mart’ta T?’yi ilk kez izleyecek olanlara bir tüyo vereyim, grubun gitar teknisyeni Andy’nin eline siyah beyaz Gibson Explorer gitar verdiğinde bilin ki Screamager geliyor.
Orçun Onat Demiröz:
Çoğu kişi için Therapy? sevdası Screamager parçasıyla başlamıştır, benim açımdan da öyle oldu. Lise yıllarımda çekme kasetlerden keşfettiğim bir gruptu Therapy? ve hayatımı sonuna kadar değiştirmeyi başardı. Yazlık yollarında, sıkıntıdan patlamak üzereyken dinlediğim bu grup, ergenlik bunalımlarına her seferinde iyi geldi, beni hep yukarı çekti. Zaten çok geçmeden sol bileğime de dövme olarak işlendi, hala da benimle.
Screamager’ı Nirvana’nın Smells Like Teen Spirit’i ya da Pearl Jam’in Jeremy’si gibi bir yere koymak mümkün. Jeneriklik bir bestedir ama çok özeldir. Therapy?’nin magnum opus’u olarak adlandırabileceğimiz Troublegum albümünün açılıştan sonraki patlama anı olan Screamager, punk/metal ruhunu dibine kadar hissettiren bir bestedir. Parçanın üzerine inşa edildiği riff ve Andy’nin nakarattaki vokalleri dinleyeni hipnotize eder. Bu parçayı dinlediğinizde Therapy?’i sevmişseniz, tedavi sonuç verecek demektir.
Yazarların Kişisel Listeleri
Burak Gülgüler:
1. Screamager
2. Opal Mantra
3. Trigger Inside
4. Knives
5. Hellbelly
6. Nausea
7. Nowhere
8. Die Laughing
9. Neck Freak
10. Gone
Emre Karacaoğlu:
1. Stop It You’re Killing Me
2. If It Kills Me
3. Who Knows
4. Hellbelly
5. Unbeliever
6. Teethgrinder
7. Epilepsy
8. Hey Satan – You Rock
9. Skinning Pit
10. Loser Cop
Erdem Çapar:
1. Evil Elvis
2. Screamager
3. Neck Freak
4. Jam Jar Jail
5. This One’s For You
6. Teethgrinder
7. Opal Mantra
8. Crooked Timber
9. Animal bones
10. Misery
Kerem Onan:
1. Unbeliever
2. Trigger inside
3. Opal mantra
4. Six mile water
5. Teethgrinder
6. Gone
7. Knives
8. Screamager
9. Stop it you re killing me
10 Nowhere
Orçun Onat Demiröz
1. Screamager
2. Teethgrinder
3. Stories
4. Knives
5. Straight Life
6. Who Knows
7. Trigger Inside
8. This One’s For You
9. Opal Mantra
10. Callow
Özgür Tekbıçak
1. Opal Mantra
2. Stalk & Slash
3. Screamager
4. Stories
5. Nowhere
6. This One’s For You
7. Little Tongues First
8. Knives
9. Black Eye, Purple Sky
10. Epilepsy
Volkan Atay
1. Nausea
2. Knives
3. Opal Mantra
4. Screamager
5. Teethgrinder
6. Meat Abstract
7. Innocent X
8. Nowhere
9. Gone
10. Trigger inside
