DEFTONES – En İyi 10 Şarkı

4) Minerva

Kerem Onan: En sevdiğim Deftones albümü, grupla aynı adı taşıyanı. İlk iki albümdeki Korn’sal ama yine de Deftones’a özgü patlamaların fazlaca benden sonraki “nesile” hitap ediyor olmasından mıdır, klasikleri “The White Pony”nin çok daha duygusal ama sert ve bir o kadar da kaygısız versiyonu olmasından mıdır nedir, bu albümün kalbimdeki yeri çok başka. “Minerva”, Pink Floyd vari klibi ve grubun artık post rock / shoegaze etkilerini müziğine pop olmayan bir anlamda yedirdiği ilk şarkı olmasından hallice, bana hep 2000’li yılların “özgün olanın ayakta kalacağı zor yıllar” olduğunu hatırlatır. İlk üç albümde yavaş yavaş “iyi yaptıkları şeyin” duyguluyu vermek, hunharca vermek olduğunu anlamış ve kendini buna adamış bir Chino Moreno vardır ve ilk iki albümdeki ergeni öldürerek olgun, süründüren yeni vokal tarzına doğru koşmaya başlamıştır artık. Bir “dönem çocuğu”nu grubun ilk iki albümünü övüşünden, gerçek bir Deftones fanını bu albümü anlayıp anlamadığından çıkarırsınız. Bütün albümün dev ve hiç de mütevazı olmayan geniş bir özetidir. Albümde sizi “Deathblow”, “Needles And Pins” gibi klasiklerin beklediğini haber eder.