Dream Theater – “Distance over Time” eleştirisi

Bir önceki fiyasko albüm sonrası grup tekrar güvenli sulara yelken açsa da dinleyicisi bu sulardan sıkıldı artık.

Albüm inanılmaz klişe olmuş, aslında albüm yine olamamış. Bu grubun bir önceki albümünü “işkence” olarak nitelemiştim. Malesef grup Train of thouhgt ile başlayan sertleşme sevdasından vazgeçememiş. Mekanik davul tonları inanilmaz bir davulcu olan Mike Mangini’ye eminim Petrucci tarafından empoze edilmekte. Drum machine gibi ruhsuzca çalmamın baska bir açıklaması olamaz. 

Her ne kadar “Dramatic Turn of Events” (“Images and Words” iskeletini birebir almış olsalar da) bana eski progressive Dream Theater umudunun dönüşünü müjdelemiş gibiydi. Ama gelin görün ki sonrası çıkan her albüm gözümde fiyaskodan öteye gidemedi.

Albümde bir parantez de Jordan Rudess’a açmalı. Tamam, mükemmel bir müzisyen olabilirsin. Ancak aranjmanlar ruhsuz ve mekanik. Attığın soloları da oldum olası sevemedim. Grubun bu hale gelme nedenlerinden biri de senin müzikal bakış açın zaten.

Albümdeki en güzel şeyler kanımca Petrucci soloları. Nakış gibi işlenmiş, tane tane tınlayan sololar mAalesef şarkıları kurtaramıyor. Albümü üç tur dinledim ve akılda kalan bir şarkı da bulamıyorum. Biraz zorlasam  “Untethered Angel” ve uzay merakımdan “Pale Blue Dot” diyebilirim ancak.

Mike Portnoy’suz Dream Theater baharatı eksik bir yemekten farksız. Olmuyor, daha fazla zorlamanın anlamı yok…