DUN – Hors du Gouffre: Gizli tepe noktaları
Kulağa aşina gelen müziğin iyi müzik olduğunu yakın arkadaşım Mahmut söylemişti. Daha önceleri aşina melodilere, geçişlere, tonlara biraz daha kolaya kaçmak gibi bakardım, ondan dolayı da genellikle duymadığım, aklıma gelmeyecek, dinleme yelpazeme yeni bakış açıları ekleyecek müzikleri dinlemeye çalışırdım. Bazen öyle gruplar çıkardı ki karşıma sene boyu dinleyip doyamadığım düzenlemeleriyle aklımı kaybetmeme sebep olurdu, bazen de ilk dinleyişte aşırı seveceğime inandıran melodiler ve hissiyatla ilgimi cezbeden, neden sonra yavaş yavaş kendinden soğutan şarkılarla karşılaşırdım. Kayıt ve yazım aşaması dışında müziğe dair hemen her şeyin bir bakıma tamamen dinleyicinin iç dünyasıyla alakası olması, isabetli tespitler yapmayı cidden aşırı büyük bir zorluğa bürüyor gerçekten. Zamanla tanıdık gelen müziğin kolaya kaçmaktan çok daha öte bir konumda olduğunun farkına vardım. Çünkü her zaman tanıdık olan, kolay ve basit olan olmuyor. Bugün sizlere bahsedeceğim “Hors du Gouffre” albümü bize biraz bunu kanıtlıyor. Tanıdık melodilerin, bilindik düzenlemelerin maverasında bambaşka patlamalar olduğunu, müzisyenlerin elleriyle değil de hisleriyle çaldıkları bir müziğin bu albümün derinlerinde yattığını fark ediyoruz dinledikçe.
Çevrede çok fazla melodik black metal türünü icra eden kalmamışken DUN’la karşılaşmak şahsen beni fazlasıyla mutlu etti. Vokalleriyle daha depresif bir hava çizen albüm tek kişilik bir proje ürünü. Tek kişilik projelerin hoşuma giden yanlarından bir tanesi başlı başına samimi bir albüm olabilmesi, özellikle mevzu bahis black metal olduğunda şu zamana kadar hiç tek kişilik özenti bir iş görmedim. DUN da beni bu konuda şaşırtmadı. “Hors du Gouffre” hemen her notasıyla tamamen içten bir albüm, hiçbir noktası dinleyiciyi müzikten uzaklaştırmıyor, aksine süre kaygısı olmadan yazıldığı için bitmesin isteyebileceğiniz bütün şarkılar cidden de kolay kolay son bulmadığı için dinleyiciyi sıcak biçimde kucaklıyor. Bu sebeple dinleyeceğiniz müziğin, eğer black metale aşinaysanız, sizi asla sıkmayacağını, hemen her yerde odağınıza takılacak bir şeyler bulabileceğinizi söyleyebilirim.
Peki neler var bu albümde? Dinleyiciyi nasıl bir melodik black metal bekliyor? Bu soruların yanıtını vermek çok kolay değil. Öncelikle albümde birçok üstü kapalı tepe noktaları var. “Cruor des Contreforts”un son kısımlarında giren solo buna en yakın örnek mesela. Her ne kadar tam nirvanaya çıkarmasa da, yeterince yükseklerde titretebiliyor dinleyiciyi. Bununla birlikte son üç şarkının ilk üç şarkıya göre daha fazla gizli tepe noktaları taşıdığını da belirteyim. Gizli tepe noktasından kastım ise şu; duygusallıktan uzak anlarda kendisini daha çok bir geçiş gibi hissettiren ancak yeterli duygu yoğunluğuna sahip olunduğu vakit tokat manyağı yapabilecek, en düşünceden yoksun insanı bile hayatı sorgulamaya itecek, en olmadık anlarda en olmadık kafa karışıklıklarını tetikleyebilecek noktalar. Bu tanımın ardından gönül rahatlığıyla şunu ekleyebilirim, “Hors du Gouffre” gizli tepe noktalarının albümü. Hatta o kadar fazla tepe noktası barındırıyor ki, örneğin bir Agalloch’un hayat söndüren “Our Fortress is Burning…” üçlemesinin en can alıcı kısmı olan “Bloodbirds”teki tepe noktasından bu albümde onlarca mevcut. Tabi bu ister istemez biraz da olumsuz bir durum olarak karşımıza çıkıyor. Zira kişinin bunca duygusal yüklemeye dayanamayıp bütün o his bombardımanı içerisinde yenik düşmesi ve hiçbir şey hissetmemesi mevcut. Öyle bir albüm düşünün ki tek olumsuz noktası işte bu olsun.
“Hors du Gouffre” yaşadığımız kişisel gelgitlerin, duygusal dalgalanmaların sembolü niteliğinde bir çalışma. Belirli günler ve haftaların, inandığımız veya inanmadığımız bir maneviyatın kutlu günlerinde elde ettiğimiz tembellik haklarının, yanlış giden, karanlığa siyah fener tutan gereksiz arkadaş tesellilerinin ve gençliğimizde gördüğümüz bir güzel bakışlının mevcudiyetine adadığımız ruh halimizin buruk parçalarını taşıyan, ortaokulda sınıfın masa örtülerini sırası geldiğinde yıkamak için eve götürdüğümüz vakit ilkbahar güneşinin altında eve doğru attığımız adımları, mutlu olduğumuzu kanıtlamak için gündüzleri verdiğimiz savaşın karanlığın çöküşüyle yerini bıraktığı beyaz bayrağı, ilk defa herkesin aptal olup kendimizi daha akıllı zannettiğimiz o aldatıcı ve yerini görülmemiş bir g*t oluşa bırakan anlık yanılgıyı ve birbiriyle tamamen hiçbir alakası olmayan birçok kıyıda köşede kalmış tozlu anıları ortaya çıkarabilen bir albüm. İşte bu yönüyle içerdiği çığlıklara, blast beatlere, yer yer leşliğe rağmen oldukça içten, kendini kolay kabul ettirebilen ve hayatlarını başkalarının varlığına adayan hemen herkesin içinde birçok tanıdık hissi bulabileceği bir çalışma. Her ne kadar her an yüksek oktavlı bir solo girecekmiş beklentisi içine soksa da, çok nadir giren, ancak girdi mi bir daha çıkmayan, kişiyi klima çarpmışa çevirebilecek sololar mevcut. Diğer yandan yazının başında da belirttiğim gibi birçok aşina melodiyle karşılaşmanız mevcut. Zamanında benim düşündüğüm gibi düşünüp bunca maksat yüklü müziklere mesafeli durmayın derim.
Oturduğu yerden geçmişi, şimdiyi ve bir ihtimal karanlık geleceği ziyaret etmek isteyenler için biçilmiş kaftan. Bandcamp adreslerinden ücretsiz olarak indirebilir veya bir miktar para ödeyip destek olabilirsiniz.
Bu sefer çok bekletmeden, yakın bir zamanda görüşmek üzere.
