GUNS N’ ROSES Reunion – Dağ Fare Mi Doğurdu?

2016 yılının şüphesiz en önemli müzik olayı Guns N’ Roses’ın yıllar sonra reunion yapması. 2015 sonunda iyice ayyuka çıkan söylenti, Slash ve Duff’ın sosyal medya hesaplarından paylaşımlarıyla söylenti olmaktan çıkıp hayal edilmesi bile imkansız bir gerçeğe dönüşmüştü. Dolayısıyla 80’lerin sonu ve 90’ların başında dünyayı kasıp kavuran bir grubun 20 küsür sene sonra tekrar bir araya gelmesi beklentilerin de çok büyük olmasını sağladı. Önce Steven Adler’ın gruba geri dönemeyeceği netleşti. Steven Adler yıllardır Axl’ı reunion için ikna etmeye çalışan (aslında yalayan desek daha doğru!) kişiyken, tekrar oyun dışı kalması umarız onu tekrar uyuşturucu batağına sürüklemez. Matt Sorum’un Axl ile sorunlu ayrılışı sonrası onun da gruba dönmeyeceği ya da dönemeyeceği neredeyse kesindi! (Sonuçta Matt asla bir Slash değil.) Grubun orijinal elemanı olmaması dışında Use Your illusion döneminde kuvvetle muhtemel maaşlı çalışanlardan biri olacak şekilde gruba dahil edildi ve iş yerinde patronla aran bozulursa kovulursun! kural basit (antiparantez, bence en iyi Guns davulcusudur). Ama ben de dahil bir çok fanın asıl merak ettiği turne hayatını ve artık büyük bir grupta çalma fikrine sıcak bakmayan ama Guns’ı zamanında bir arada tutan müzikal harç olan Izzy’nin gruba tekrar geri dönüp dönmeyeceğiydi. Guns N’ Roses ile bazı dönemler konuk müzisyen olarak turlamış olması (2006 Türkiye konserinde sahne alması mesela) ve Axl, Duff ve Slash ile arasının iyi olması nedeniyle gruba dönüş olasılığı başta yüksek görülürken, Mart ayı geldiğinde artık kadroda tipten Izzy çakması Richard Fortus ve Frank Ferrer’in olacağı kesinleşti. Axl’ın 25 senelik yancısı Dizzy Reed’in de klavyelerdeki yerini korumasıyla reunion kadrosu kesinleşmiş oldu. ( Bu sefer köklere dönülmüş ve tekrar iki gitaristli Guns N’ Roses izleyeceğimiz de kesinleşmişti.)

Bu hızlı dönemde ayrıca ismi AC/DC ile anılan Axl Rose’un Brian Johnson’dan boşalacak olası vokalist pozisyonu için ne kadar uygun olup olmadığı da ciddi tartışmaya açıldı. Çoğu fan ve rock müzisyeni tarafından Brian Johnson olmaması durumunda AC/DC’nin de artık yola devam etmemesi gerektiği yüksek sesle söylenirken, Axl ve AC/DC elemanlarının bir prova sonrası stüdyo çıkışında çekilmiş fotoğrafları da medyaya düştü. (Kanımca asla o doku tutmaz ve bu sadece para için yapılacak bir hareket olur. Her iki tarafın da ne kadar paraya ihtiyacı olduğu da tartışmasız bir durum ayrıca.)

Guns N’ Roses cephesine dönecek olursak, turne başlamadan önce bazı söylentiler de ayyuka çıktı.  Trionun karşılıklı uçuk talepleri yüzünden son anda bu reunion hadisesinin iptal olabileceği ve her şeyin bu üçlü arasında pamuk ipliğine bağlı olduğu gerçeği yazılıp çizildi. Ama Slash’in boşandığı eşi Perla’nın artık etrafında olmaması da büyük bir şanstı ayrıca grup için. Kimi yerde çıkan haberlere göre de Izzy’nin dönüş şevkinin, turne ve olası konser DVD’si gelirlerinin hesaplanması sırasında kırıldığı yazıldı. Neyse ki böyle bir durum gerçekleşmedi ve Izzy olmasa bile en azından  trio aralarındaki ‘legal’ sorunları da çözerek ilk konserlerini 250 küsür şanslı izleyicisi için Troubadour’da 1 Nisan tarihinde verdi. Ancak şanssızlık şu ki, kulübün küçük sahnesinde Axl Rose ayağını kırdı ve neredeyse bu reunion hadisesi ve milyonların beklediği turne az kalsın bu konser yüzünden heba olacaktı. Her ne kadar bu mekan, grubun geçmişinde önemli bir yer tutsa da, neredeyse grubun bu sefer kırılgan geleceğini heba edecekti. Axl Rose’un ayağını kırması başta insanlara 1 Nisan şakası gelse de durum gerçekti. Yine de W.A.R. esprili bir dille twitter’da “23 senedir yapmadığın şeyi yaparsan böyle şeyler olabilir” diyerek olaya noktayı koydu. Ayağı özel bir alçıya alınan ve özel bir operasyonla kemiğine çivi takılan vokalist için doktoru da asla ayağına yüklenmemesi gerekliliği de sıkı sıkıya tembihledi. Neyse ki aynı pozisyona daha önce düşen Dave Grohl imdada yetişti ve geçen sene kullandığı “tahtı” Axl Rose’un kullanımına sunacağını söyledi.

Resmi ilk konserler T Mobile Arena Las Vegas’da  geçtiğimiz günlerde sold out olarak verildi. Sahneye yukarıda bahsi geçen özel tahtta çıkan Axl Rose uzun bir aradan sonra ilk kez nispeten iyi bir vokal performansına imza attı.  Bu reunion için mental olarak iyi hazırlandığı belli olmasının yanında, kanımca göbeğine ve yaşına bakmadan hala yirmilerindeki gibi sahnenin bir orasına bir burasına koşmaması nedeniyle de şarkılara nefesi yetmiş oldu. Bu da vokal performansında hatırı sayılır bir iyileşme olarak dikkat çekti. Sahnede sol ayağı havada oturarak şarkı söyleyen Axl izlemek ne kadar kötü olsa da, nispeten iyi bir vokal performansı dinleme adına iyi bir sonuç oldu. Şov yerine müzik kazançlı çıktı desek daha doğru. Fakat yine de ortaya çıkan durum, o sükseli performans ve prodüksiyon hayallerinden biraz uzak kaldı. Açmak gerekirse; ful kadrolu reunion olmaması dışında, sahnenin geçmiş turnede kullanılan sahne ile neredeyse aynı olması ciddi bir eksi puandı. 90’lardaki sükseli çelik konstrüksiyonlu dev sahne yanında bu pek sönük kaldı. İnsan bu özel ve yıllardır beklenen konserlere daha farklı bir konsept bekliyor doğal olarak.  Teknoloji bu kadar ilerlemişken sadece led ekran imkanlarından faydalanmak bence “maliyeti ne kadar kısarsak o kadar çok para kazanırız – Kayseri mantığı”ndan biraz hallice. Ben oldum olası şıkır şıkır led ekranların sahnede bu kadar ön planda olmasını sevemedim. Müzisyene ve ne çaldığına odaklanmak yerine sanki sinema salonunda film izliyorsun havasına sokuyor her şeyi. İnanılmaz göz yorması da cabası. Ne olursa olsun bu üç ismi tekrar aynı sahnede izlemek o büyüyü zaten sağlardı. Gruptaki şu an en zayıf halka Frank Ferrer’e gelecek olursak; Bu adam iyi bir davulcu olabilir ancak asla Guns N’ Roses davulcusu değil. Ne tuşesi, ne duruşuyla asla Steven Adler ya da Matt Sorum’un veliahtı olabilecek kalibrede bir stili yok. Davul tonlarını da ayrıca beğenmiyorum. Yine de ücretli müzisyen olarak konser başı masaya konacak paradan çok az bir porsiyon alacağı için gruptaki diğer üç yancıdan biri (Dizzy, Fortus vs.) olmaya devam edecek gibi. (Bir de bonus olarak kanımca gereksiz ikinci klavyeci Melissa Reese de var.)

It’s so easy ile başlayan konser bir diğer klasik Mr. Brownstone ile devam etti. Ardından gelen Chinese Democracy şarkısı ise Axl Rose’un ‘mal sahibi benim’ imzası olma özelliğini taşıyordu. Onca özel şarkısı olan bir grubun bu şarkıyı çalması Axl’ın Duff ve Slash’e “ben size istediğimi çaldırırım” egosundan başka bir şey değil. Tamam, ben de bu albümü seviyorum, ancak bu şarkı yerine çalınacak daha iyi şarkılar var o albümde. Neyse ki Better ve This I love fena seçimler değil. (Kavgalı dönemlerinde Slash’e ithafen yazdığı Sorry şarkısını Slash’e çaldırdığını düşünün! Axl bu, köyün delisi! Yapar mı yapar.) Welcome to the jungle, Rocket Queen, You Could Be Mine, Paradise City, Sweet Child o’ Mine, Civil War gibi klasikler ardı ardına icra edildi. Slash ve Duff sanki bu kadar uzun süren bir ara olmamış gibi kusursuz profesyonellikte icra ettiler her birini. Axl da ses açısından beklentimin oldukça üstünde bir performanstaydı. Asıl sürprizler ise Double Talkin Jive, Coma gibi iki güzel şarkı oldu setlistte. Youtube’dan izlemiş olsak da November rain ve Estranged şarkılarının sololarını tekrar Slash’den dinlemek paha biçilmezdi. Aynı zamanda bir Guns konserinde Slash’den tekrar Speak Softly Love dinlemenin vermiş olduğu haz da ayrı bir güzellik. İkinci konserde kankaları Sebastian Bach’ın da sahne almış olması ve beraber My Michelle söylemeleri hoş bir sürprizdi. Bach’ın ısrarlarına rağmen Skid Row cephesinde ufukta hala reunion görülmemesi ayrı bir yazı konusu ayrıca.

Axl Rose’un kişisel egolarıyla grubunu panayırdaki sirk çadırına çevirdiği 2000’lerde bu gözler, Guns n’ Roses diye kafasına KFC kovası geçirmiş gitarist ve fantastik imajlar içinde elemanlar da gördü. Neyse, “çok şükür bu günlere de” diyerek dağ fare mi doğurdu demeden zamanının en tehlikeli rock n’ roll grubunun bu geri dönüşünü kutlayalım. 

Setlist:

01. It’s So Easy
02. Mr. Brownstone
03. Chinese Democracy
04. Welcome To The Jungle
05. Double Talkin’ Jive
06. Estranged
07. Live And Let Die (Paul McCartney & WINGS cover)
08. Rocket Queen
09. You Could Be Mine
10. You Can’t Put Your Arms Around A Memory intro / Attitude
11. This I Love
12. Coma
13. Theme From “The Godfather”
14. Sweet Child O’ Mine
15. Better
16. Civil War
17. My Michelle (with Sebastian Bach)
18. Wish You Were Here (instrumental)
19. November Rain
20. Knockin’ On Heaven’s Door
21. Nightrain

Encore:

22. Don’t Cry
23. The Seeker
24. Paradise City