Killing Joke – MMXII (Spinefarm, 2012)

Dünya üzerinde kadrosunda 3 profesör, 2 mimar, 1 dünyaca ünlü prodüktör, 1 şövalyelik nişanı almış klasik müzik kompozitörü ve 1 rahip (dıravdan) bulunan kaç grup var? Yanlış anlaşılmasın, grup 4 kişiden oluşuyor, yalnızca söz konusu adamlar tek işle yetinemiyorlar. Daha komiği de bu adamların 18 yaşlarındayken çöplükte yemek arayan, iş bulma kurumu sıralarında vakit harcayan herifler olmaları. Bizde hamallıktan gelip apartman diken adamlar olur ya, bunlar da yatırımı beyne yapmışlar işte. Tahmin edeceğiniz gibi insan bu kadar yetenekliyse bu durum kaçıklığı, hırlaşmaları ve de çevreleri tarafından anlaşılamamayı beraberinde getirir (eş dost baltalaması – çekememezliği gavur elde buradaki kadar çok olmamakta, o nedenle bunu saymıyoruz.) Sen ki kalk Endüstriyel Metal/Rock türünün en belli başlı gruplarına atalık et, bir yandan War Paint olayını Rock Müziğe sok, Nirvana falan senden arak yapsın, Metallica’sı Fear Factory’si senden cover yapsın, Gothic Rock grupları senin şarkı ismini alsın grup ismi yapsın, Jimmy Page fanın olsun gelsin kendi eliyle sana ödül versin, hem Punkçular hem Metelciler seni paylaşamasın ve kaçınılmaz olarak kült grup olarak kal…

Nesiniz lan siz?!

Tanımlar ötesi grupsunuz, Killing Joke’sunuz. Enselendiniz, zaten sizden başka kim olacaktı anasını satiym. Şimdi bu heriflerin tarihçesini anlatmaya kalksak olay albüm kritiği olmaktan çıkacak, onu başka bahara bırakıyorum. Konumuz Killing Joke’un 2012 tarihli yeni albümü “MMXII”. [youtube id=”1ufg1mleHL8″ width=”620″ height=”360″] Killing Joke’un efsanevi orijinal kadrosu, gruba sonradan katılmış olan it-kopuk basçıları Paul Raven (s.a.v) babanın hayata gözlerini yummasıyla beraber tekrar bir araya geldi ve 2010 senesinde “bir nevi riyünyın” albümü olan “Absolute Dissent”i yayınladı. Hem fanlar, hem basın tarafından büyük övgüler alan albüm Killing Joke’un seneler boyunca geçirmiş olduğu müzikal değişimlerin aşağı yukarı tümünü özetlemekle kalmıyor, üzerine bir de ilk albümlerindeki garaj hissiyatını da canlı kayıt taktikleri ile tekrar ön plana çıkarıyordu. Biraz dağınık olmakla beraber para ya da sükse için değil, geçmişlerini kutlamak için bir arada olan bir grubun canlılığını yansıtıyordu.

Ve şimdi sıra geldi “MMXII” isimli bu yeni KJ albümüne…

“Absolute Dissent”te “tekrar bir aradayız canlar” gazı vardı, bu yeni albümde ise “tamam, şimdi konsantre olup ortalığı dağıtalım” mantalitesi mevcut. Grup bu albüm için tam 26 parça kaydetti, bunlardan yalnızca 10 tanesini seçip albüm haline getirdiler. Kısacası “MMXII” çok daha rafine, çok daha oturaklı bir albüm “Absolute Dissent”e göre. Bu ilk farklılık. İkinci ve daha önemli farklılık ise prodüksiyonda yatıyor. Grubun basçısı / yurtta cihanda ünlü prodüktör Martin “Youth” Glover baba bu kez ipleri eline alıp daha derli toplu bir işe imza atmış, Killing Joke’un kendine özgü kaotik ses örgüsünü bozmadan ŞİNŞEK gibi bir sound çıkarmış. Ama bu iki farkın dışında “MMXII” albümünü özel kılan çok önemli bir özellik daha var. Şöyle diyeyim, grup tarafından da üzerine basılarak belirtildiği gibi bu albüm, grubun kariyerinin en önemli albümü. Zira bu albümü grup bir “veda albümü” olarak kaydetti. Durun heyecan yapmayın, heriflerin dağıldıkları falan yok. Sadece bu sene hepimizin bildiği gibi “Dünya sona eriyor” :) Olayı biraz daha açayım bu heriflerin nasıl kırık adamlar olduklarını bilmeyenler için. Killing Joke grubu -başta deli-dahi frontman Jaz Coleman olmak üzere- beyni fazla gelen kaçık adamlardan oluşuyor. Bu adamlar taa grubu kurdukları günden beri inanılmaz karamsar ve alaycı bir dünya görüşünü savunan ve dünyanın bir an evvel yok olmasını bekleyen adamlar. Komplo teorileri, Crowley öğretileri (Jimmy Page boşuna mı fan, manyak efsuncu herif), ezoterizm, politik komplolar, gizli örgütler, Mısır ve İnkaların gizli öğretileri, insanlığın “gizli” tarihi falan filan, bu adamların müziklerinde bahsettikleri konular değil, bu adamların müzik üretme sebebi! 1982 yılında “aha dünya yok olacak, bi tek İzlanda ayakta kalacak” diyip turne ayarlanmışken pılı pırtı toplayıp İzlanda’ya göç etmiş, Crowley çıkışlı belirli bir nümeroloji sistemine uygun metronom seçip besteler ürettikleri bir albüm yayınlayan, kalkıp Mısır kültür bakanlığına rüşvet verip piramitte vokal bölümü kaydetmiş adamlardan bahsediyoruz. Jaz Coleman gibi TV’de haberleri izlerken dayanamayıp gözyaşlarına boğulan, kendini odasına kilitleyen bir manyağın vokalistlik yaptığı gruptan bahsediyoruz! Öyle ya da böyle, saçma ya da değil, bu herifler için bu sene harbiden özel anlama sahip. Bizi ilgilendiren kısmı ise bu manyaklık halinin bu albüme ne şekilde yansıdığı. Düşünün, herifler “seneye biz burada yokuz aga, hakkınızı helal edin he mi?” diyip albüm yapıyolar. Kariyerlerinin en iyi albümlerinden biri olmayacak da ne olacak?! “MMXII” “Absolute Dissent”e göre “alaycılık” dozajı azalmış, çok daha melankolik bir albüm öncelikle. Grubun gothic rock gruplarına esin kaynağı olmasına sebep melankoli dozajı yüksek “Brighter Than A Thousand Suns” albümünün genel müzikal yapısı olmasa da ruhu bir biçimde bu albüme sızmış. Müzikal anlamda bunca senedir el atmadıkları / öncülük etmedikleri tarz kalmayan grup, gene bir kariyer özeti geçmiş ancak bu kez notaların her biri daha ısrarlı, kelimelerin her biri daha vurucu. Atmosferi bol, dinamik, 9 dakikalık “Polar Shift” zaten daha en baştan grubun niyetini belli ediyor: Hedef bütün uçlardaki hisleri titretmek. “Fema Camp”, “Colony Collapse”, “Corporate Elect” gibi parçalar politik lirikli “sert” Killing Joke parçalarına harika birer örnek. Çıkış parçası “Rapture” Jaz Coleman vokalleri üzerine kurulu sıkı bir konser parçası. “Glitch” 90lar KJ tarzını yansıtan hayvani bir parça, dinlerken hakikaten devasa toplu ölümler eşliğinde Dünyanın son dakikalarını izlemenin bir yandan nasıl sapıkça bir zevk vereceğini hissediyorsunuz. “Trance” grubun Post-Punk köklerine yakın duran, zamanında grubun neden “Post Apokaliptik Dans” tarzı ile anıldığını anlatan bir parça. Ama grubun 90’lardan itibaren girdiği vahşi yönelimi kıran, yukarıda bahsi geçen “Brighter…” albümünden fırlamışa benzeyen bir “In Cythera” var ki, göz yaşları sel oluyor. “In Cythera” Jaz Coleman’ın sevdiklerine veda parçası, açık ve net. Duyguları paso uçlarda gidip gelen, bir zamanlar kapıştığı Paul Raven öldüğünde 3 gün kesintisiz ağlayan bir arızanın çıplak hislerine tanık oluyoruz bu parçada. Paul Raven demişken, önceki albümde de gene buna benzer bir “The Raven King” vardı Paul baba için yazılmış, albümün ortasında agresyonu bir anda kırıp en kem gözleri bile dolduruyordu, bu da ona benzer bir olay aynen. Albümün en iyi parçası ise “Primobile”. Gene “Brighter…” sound’una yakın duran melankolik bir parça bu, ancak grubun en güçlü silahı olan Geordie babanın o çok özel gitarları bu parçayı koparıp başka bir yerlere götürüyor. “MMXII” en çok Killing Joke fanlarının seveceği, Killing Joke fanı olmayanların ise eski albümler ile gene benzer mesafede duracağı bir albüm. Bu albümü diğer Killing Joke albümleri dışında kıyaslayabileceğimiz başka bir albüm de yok zira Killing Joke kendi dünyasında var olan bir grup ve bu albüm de bu gerçeğin dışına taşmıyor. Zilyon tane gruba esin kaynağı olmuş olmaları grubun müziğinin günün birinde geniş kitleler tarafından kabullenileceği anlamına gelmiyor çünkü Killing Joke kendilerinden esinlenen bin farklı tarzdaki gruptan bir şeyleri, kendi bildikleri biçimde birleştiren bir grup. Hani filmlerde olur ya, bazı insanlar doğuştan böyle çeşitli fantastik özelliğe sahip olur, telekinezi, telemalaki, telehıyari falan, Killing Joke fanatiği olmak da işte öyle bir şey. Ya bazı hisler içinizde feci şekilde harekete geçer ya da hiç geçmez, tamamen kapalıdır, bu durumun başka bir açıklaması söz konusu değil. Metalika cover’ını yaptı diye, Nirvana arağını yaptı diye, Nine Inch Nails esinlendi diye benimsenecek bir grup değil Killing Joke. Anca benimsenmiş gibi yapılabilir o kadar. Bu sebeplerden yola çıkarak diyebiliriz ki Killing Joke, gördüğü dünya çapında takdire rağmen her zaman “yalnız” bir grup olarak kalacak. Bu albümü Killing Joke’un diskografisi ile kıyaslayıp belirli bir puan verebilirim ama gerek yok. “MMXII” en özel Killing Joke albümlerinden biri. “MMXII”, 50 yaşını aşmasına rağmen hala içindeki komplo teorisyeni çocuğu yitirmemiş, hep birlikte aynı şeylere inanan 4 manyak adamın en içten albümlerinden biri. Bence en kötü ihtimal içine dalmayı bir deneyin, belki içinizde bir şeyler harekete geçer. 2012 meselesine de gelirsek, valla gerekirse Dünya yarın patlasın, son bir iki haftamı bu kadar iyi bir albümün içinde “yaşayarak” geçirdiğim için huzurlu ölürüm, gerisi pek önemli değil. Jaz Coleman’ın sözleri ile kapamak gerekirse; en kötü ihtimal, “bir rüyanın köşesinde, güneşli, bulutsuz bir günde tekrar buluşuruz, buradan çok uzakta bir adada.”