İNADINA UNSANE, İNADINA NOISE ROCK
Noise rock dendiğinde aklınıza ne geliyor çocuklar?
Aslında bir anti-müzik oluşumu olan saf endüstriyel müzikten tutun da Seattle’dan gelen punk kökenli Melvins’den ve New York’tan fırlamış Cop Shoot Cop, Sonic Youth gibi grupların rock ve indie sahnesine kattıkları yeni yapıbozumcu tada kadar oldukça geniş bir güruhu kapsayan, icracılarının tamamının en güzel özelliğinin her birinin kendi benzersiz soundlarına sahip olmaları olan alt türe, noise rock denir örtmenim! Blacg Flag’den Velvet Underground’a oldukça geniş bir yelpazedeki deneylerden etkilenimlerin yansıtıldığı bu müzik belki de proto punk gruplarından post punk – indie dönemine kadar punk’ın farklı evrim aşamalarını tek potada eritebilen az sayıdaki alt türden biridir örtmenim! O kadar ki zamanla noise rock kategorisine pop müziği indie formatlarda yeniden üreten gruplar bile katılabilmiştir komtanım!
Aferin çekirge! Neyse, işte bu türün, içindeki sludge, stoner ve rock’nroll kokusunu Melvins’den, indie ruhunu Sonic Youth’lardan alıp, kendi gizemli sosuyla süsleyen güzide gruplarından UNSANE, 2012’nin albümler yağmuruna yepyeni firmaları Alternative Tentacles’dan çıkan “Wreck” ile katılıyor.
UNSANE’in benim için en belirgin yanı, yeri geldiğinde ABD’nin en pis soundlarını yaratan gruplara kadar kayan sludge metalden, indie rock a uzanan bir yelpazeyi duyar duymaz “aha bu Unsane” diyebileceğiniz bir özgünlükte pişirebilmiş olması. Her geçen albümde daha da artarak son üç albümde iyice belirgin hale gelen southern soundu ve minör tonlu “duygululu” ( bkz. Only Pain ) bestelere yöneldikleri dönem ise en popüler oldukları çağları sanırım. Tabii bunda genel anlamda sludge tonlu herşeyin 2000’lerin ortalarından beri müzik tarihinde ilk defa kalburüstü satışlarla trend olmasının da etkisi büyük.
“Wreck”i ilk dinlediğimde dikkatimi çeken, bir önceki başyapıt “Visqueen”deki aşırı kolay dinlenilebilir soundun yerine, daha kirli ve dipten gelen bir soundu tercih etmeleri oldu. Beste yapısı Visqueen’in birebir örtüşmekteydi fakat sound, çok daha başarılıydı. Açılış parçası alıştığımız Unsane’e göre fazlaca country bir girişe sahip olunca hop dedim kendi kendime , son zamanlarda abanmayı çok sevdikleri lead gitar melodileriyle şarkının geri kalanının uyumlu olsa da, her halikarda bence albümün tamamındaki gücü yansıtan bir açılış değil “Rat”. İkinci şarkı “Decay” ise tüm gücü, mükemmel lead gitarı ve harika nakaratıyla işte dedirtiyor, adamlarımız aynen devam ediyor. Açıkçası Decay’den sonra taa yedinci şarkı Ghost’a kadar da hiç durmuyor albüm; zaten albümün doruk noktaları bu iki şarkı, Decay ve muhteşem Ghost. Albüm toplamdaki kariyerlerine baktığımız zaman tam olarak Blood Run ile Visqueen’in arasında duruyor. Blood Run öncesi fanların da sevebileceği kirli bir sounda sahip olduğu için, şu sıralar oldukça geniş bir kesimden övgüler alıyor grup.
Unsane’in “ölüm”, daha doğrusu insanın birbirine yönelttiği şiddetin günlük hayattaki yeri ve Spencer babanın bu durumda bireyin duygularına yaptığı güzellemeler üzerine oturmuş konsepti de bu albümde de hem görsel hem de lirikal anlamda aynen devam etmekte ( google görsellere “Unsane” yazın, anlarsınız ). Kısacası, Unsane hala bildiğimiz Unsane ve kendi çaplarında istikrarlı albümlerle, iki albüm arasını dört yıl gibi sürelerle fazlaca uzatsalar da hiç unutulmadan takdirleri toplayarak yollarına devam ediyorlar. Bu bile tek başına günümüzün fast food müzik çağında, ne kadar özel olduklarını anlamak için yeterli.
[youtube id=”SI_Yea44ias” width=”620″ height=”360″]
