2016 İlkbahar “Core” Raporu

Punk rock’ın en güzel yanı şu; o üç akoru severek basarsanız ve yaptığınız şeyin arkasında komik kompleksleriniz yerine kendinizi ifade etmek için duyduğunuz açlık varsa, dışarıya gelen şey güzel tınlıyor. Tsunami Bomb, punk rock tarihinde çok önemli bir grup değil, hiçbir zaman da olmayacak. Green Day ve Offspring ile dünyaya saçılan neo punk akımının yer altındaki güzide temsilcilerinden biri ve bana kalırsa içten, kirli ve direkt soundları ile çok daha eğlenceli ve aslında punk’ın köklerine daha güzel göz kırpan bi grup. Elemanlar uzun süren sessizliklerine yeni vokalistleri Kate abla ile kaydettikleri bir toplama albüm ile son verdiler. Albüm eski şarkılardan bazılarının yeni kayıtları ile grubun sevilenlerinden oluşmakta, meraklısına; 

 

Sick Of It All, dünya hardcore punk sahnesi için olduğu kadar TC için de çok önemli bir grup. Türkiye metalcisi ( çünkü punklar o konserde haklı olarak yoktu ), Rock Republic festivalindeki SOIA performansı sonrası hardcore’u, “wall of death” konseptini ve bir grubun sadece sahnede “HAYVAN GİBİ” çalarak binlerce insanı sahneye nasıl çekebileceğini canlı canlı gördüler. Bu konserden önce yerinden kıpırdamayan grup elemanları zıplamayı, vokalistler seyirci ile konuşmayı öğrendi. Kutsal kitap gibi grup kısacası. İşte majör firmaları da, yeraltının dibini de görmüş ve hala yaşantısına devam eden az sayıda gruptan biri olan NY’un atom bombaları, bu sene otuzuncu yıllarını aşağıda linkini gördüğünüz konserlerle kutluyor. Yeni albüm de yolda diyorlar, hayırlısı; 

Napalm Death’den Shane Embury ve Danny Herrera; Brutal Truth’dan Dan Lilker ve Kevin Sharp  bir araya gelirse ne olur sorusunun cevabı; daha hızlı çalınmış eski Sick Of It All. Ya da Venomous Concept. Grindcore ile hardcore/punk arasında köprüyü 90’lar Earache Records kafası endüstriyel metal ile kuran, başından sonuna kadar gaz bir proje. Yılın ilk aylarında yayınlandı ve tabii ki hiçbir şekilde hak ettiği ilgiyi görmedi. Gösterin; 

Caliban sevmiyorum. Olayım değil. Niye değil? Çünkü Caliban bir ekmek grubu. Fakat korkunç mütevazı ve kafa adamlar Caliban elemanları. Caliban’ın elemanları Bring Me The Horizon’ı, Architects’i çalışmış ve yıllardır aynı sularda yüzdükleri halde neden bu iki grup kadar popüler olamadıklarını düşünüp yeni bir albüm yapmış. Bana haber vermek düşer ( kıps; albümde çogiyi bikaç şarkı var ); 

Graf Orlock hani şu “çok uzun şarkı isimleri ve filmlerden repliklerle kotarılan albümler” çağının en önemli gruplarından biriydi. Mathcore’un patladığı, karambole saygı duyulan ve bugünkü deathcore gruplarının acemice ve daha metalik bir soundda taklit ettiği şeyin iyilerindendi grup. Deathcore’cuların anlamadığı şey, karambolün punk’sız hiçbir şey olduğuydu. İşte grup, bunu hatırlatmak istercesine yepyeni bir kayıt ile geri döndü. Burada kök, hardcore/punk. Karambol oradan besleniyor. Yani eğer tiz leadler eşliğinde daha kompozisyon yapmayı öğrenememiş metalcilerin yan projelerine meraklıysanız uzak durun. Ha beğendiyseniz de hemen grubun “Destination” serisine göz atın. Orijinalini bulmanız çok çok zor artık ama o seriyi de bonus olarak içeren “Doombox” EP’si, “boom box” şeklindeki sunumuyla da müzik tarihindeki en başarılı ürünlerden biri ama milyonlarca insan tarafından hiç bilinemeyecek. Komik bi detay işte…