Alice In Chains’i ilk dinlediğim geceyi o kadar net hatırlıyorum ki, sanırım 1993 ya da 1994 yılıydı. Yemişim interneti, daha özel radyoların yeni yeni kurulmaya başladığı ve devletin onlara frekans vermediği, kıllık çıkardığı zamanlardı. Lisedeydim, üniversiteye hazırlanıyordum, ailemden okula herkese her türlü zorluğu çıkarmayı kendime vazife saydığım yıllardı ve bu hakkımdı. Ayda bir maaş alınınca gidilen lokantalardan birindeydim. Hayatı herkes için yeterince zorlaştırdıktan sonra, onlar tatlı yerken mekandan çıktım, süper dandik ötesi ucuz ama sapasağlam, bir tonluk Ford Taunus yerli malı montaj arabamıza bindim ve radyoyu açtım. Kent FM’de Aptülika, Keçe ve adını hatırlamadığım programın asıl sunucusu Alice In Chains’i anons ediyordu. Hangi şarkı olduğunu hatırlamıyorum, çünkü heriflerin İngilizce bir şarkıyı anons ederken ki aksanlarından bir bok anlamıyordum. Tek bildiğim, şarkı çalarken yamulduğumdu. Hatırlıyorum, Dirt çıkmıştı ama çalan şarkı Facelift’tendi. Facelift’in önemini yıllar sonra bu mekanda beraber yazdığım Mert Yıldız bana bir “mirc chat” gecesinde söyleyene kadar bilemeyecektim. Paslanmaz Kalem, tesadüf değildi dostlar. Paslanmaz Kalem, o zamandan beri kaderdi. Hiç yazılmamış olan kader.
Dirt’den sonra bu grup, grunge modası yerini her türlü alterno olaya bırakmaya başladığı için eskisi kadar umursanmamıştı ama umurlarında değildi bu, grupla aynı adı taşıyan albüme imza attılar, Stayley’in iyileşeceğine inanarak. Bir sene sonra o dönemin bütün duyguluları “MTV Unplugged” çıkınca grubu baştan keşfetti. Hayatımda hissettiğim ilk “ortam salak dolu” hezeyanını bu albümle grubu keşfedenlere besledim ama yanlış anlama, mükemmel bir konser albümüydü. Sonra, yıllar sonra Layne Stayley öldü. Nedenini boşverin; dayanamadı, öldü. Hemen onlardan sonra retro çağı başladı.
2000’lerin sonunda Alice In Chains, çiftlik sahibi country delisi Jerry Cantrell’in omuzlarında yeniden yükselerek ikinci baharını yaşamaya başladı. Birbirinden güzel iki albüme imza attı, bizi takip ettiysen bunu biliyorsun zaten. Yeni bir kurgu ile Alice In Chains masalı, William Duvall’ın ilk başlardaki “hikayeden lead vokal” rolü eşliğinde, hikayenin Stayley ile olan dönemini bile gölgede bırakacak kadar iyi şarkılarla devam etti.
Beni grupta en çok çeken şey buydu. Şapşal bir Fred Durst ile Cantrell’i aynı kefeye koyan hızlı neslin sevdiği gibi ucuz değil, Alice In Chains olarak var olabilmeleri, bunda ısrar etmeleri. Alice In Chains, bu yüzden bizim için özel bi gruptu. Hayatmızda en zayıf olduğumuz anlara dokunduğu için değil. Dokunmaya cesaretle devam edebildiği için…
Alice in Chains’in en iyi 10 şarkısını seçerken bize konuk yazar olarak katılan, MALT ve 13 gruplarının gitaristi Barış Ertunç’a teşekkür ederiz.
Kerem Onan
Alice in Chains’in en iyi 10 şarkısı
10) Man in the Box
Kerem Onan: Alice In Chains’i kitlelerin “Dirt” ile tanıdığı bir gerçek ama çok az grubun yapabildiği bir şeye sahipti grup aslında: daha ilk albümde kendi özgün kimliğini oluşturabilmek. Bütün AIC klasiklerinde duyabileceğiniz aşağı yukarı tüm klişelerin en düz, basit ve saf haliyle yer aldığı hitlerden biri “Man In The Box” ve grubun harika ikilisi Stayley ile Cantrell’in mükemmel kimyasının da en iyi örneklerinden. Müzikal anlamda grubu baladlarıyla tanıyanlara aynı zamanda çalanın bir “grunge” grubu olmadığını anlatır şarkı. Grunge’ın en büyük handikapıdır, “büyükbabası” sayılan Melvins’den Alice In Chains’e kadar, anılan en iyi örneklerinin hepsi kendine özgü indie-metal gruplarıdır aslında, ortada “grunge” diye anılan bir müzikal formasyon zaten yoktur ama bu ekmeğin peşinden giden binlerce grup unutulurken geriye “Man In The Box” gibi şarkıları yapabilenler kalır.
Listenin devamını aşağıdaki sayfa numaralarından görebilirsiniz.
Müzik listeleri, röportajlar, albüm kritikleri, festival dosyaları, konser izlenimleri, film ve dizi incelemeleri sitemizde ve youtube kanalımızda sizi bekliyor.
