ALICE IN CHAINS – En İyi 10 Şarkı
5) Nutshell
Mert Yıldız:
Alice In Chains’in ana bestecisi her daim Jerry Cantrell olmuştur. İnanılmaz riffler yazar, inanılmaz lirikler döker, harika gitarist bir de üzerine şahane vokalisttir. Ancak grubun en vurucu parçaları her zaman Staley ile işbirliği içinde yazdıkları olmuştur. Örneklendireyim: ‘Love, Hate, Love,’ ‘Rain When I Die,’ ‘Sickman,’ ‘Junkhead,’ ‘God Am,’ ‘Frogs,’ ‘I Stay Away’ falan filan.
Hem Cantrell hem de Staley berbat çocukluk dönemleri yaşamış adamlardır (Cantrell’in kendi şeytanları ile mücadelesi “Degradation Trip” başyapıtında ortaya dökülür.) Bu nedenle bu adamlardan mutlu mesut sözler çıkması zaten pek ihtimal dahilinde değildir. Amma ve lakin Staley olayın daha mütevazı ve kırılgan tarafı olduğu için, “vur” dendiği zaman öldüren lirikler de hep ondan çıkar. Neticede biri kokainman, öbürü eroinman.
Grup ardı ardına yayınladığı 2 inanılmaz albümle beraber ortalığı kasıp kavurmaktadır. “Dirt,” “Nevermind,” “Badmotorfinger” ve “Ten” gibi albümlerle beraber GRANJ döneminin bir diğer efsanesi halini almıştır. Metal köklerine sahip (ve her daim de öyle kalan) grup, bu imajdan pek güzel faydalanır. Kurt Cobain kendini öldürünce boşalan ortamdan da bir an önce nemalanmaları gerekmektedir ancak bir sorun vardır: Eroin kullanımı iyice artan Staley gruptan giderek kopmakta, içine kapanmaktadır. “Dirt”ün devam albümü bir türlü gelemez.
Cantrell de bunun üzerine “madem normal albüm yapamıyoruz stüdyoya girip akustik bir şeyler takılalım, kafamız rahat olsun, bu dönemi de boş geçirmemiş oluruz” der. Bu akustik / mütevazı ortam Staley’nin o ana dek yazdığı en çıplak lirikleri yazmasına sebep olur. ‘Nutshell’ bu yaklaşımın zirvesidir.
Cantrell’in basit ve dokunaklı akorları üzerine stüdyoda doğaçlamayla çıkmış gibi durur bu parça. Staley buğulu bir sesle hiç saklanmadan, bankadaki yüz binlerce dolarına rağmen ne kadar berbat bir ruh halinde olduğunu anlatır. Sahte arkadaşlıklar, söylenen yalanlar, mikro mertebede yaşadığı her hayal kırıklığı onu durmadan yaralar ve başa çıkamadığı büyük kaybetme hissine geri götürür: “Ve bu savaşı tek başıma veriyorum / ne derdimi anlatabileceğim kimsem var / ne de evim diyebileceğim bir yer.”
Tıpkı kader ortağı Johnny Thunders gibi Staley’nin de hayal kırıklığı çocukluğuna, idolize ettiği babası kendisini terk ettiği zamana dayanır. Babası bir eroinmandır ve Staley onun ayak izlerini takip eder. Alice In Chains ünlü olunca garip bir biçimde babası tekrar çıkıp gelir ve Staley’nin hayatına girer. Ancak tahmin edeceğiniz üzere, Layne’i maddi olarak sömürmek üzere. Böylece beraber şırınga hazırlamaya başlarlar ve birbirlerine tekniklerini öğretirler. Ancak yine bir çıkış yoktur, Staley’in içindeki oyuk kapanmak yerine büyümeye devam eder. ‘Nutshell’ kan dondurucu şu sözle sona erer: “Eğer kendim olamayacaksam / Ölmeyi tercih ederim.” Gerçekten de bilinçli olarak, sonunda neyle karşılaşacağını bilerek, Rock yıldızı olmanın tadını çıkarmak yerine (zira o tat da içindeki oyuğu kapamamıştır) uzun bir ölüm yolunu tercih eder.
