Dunkirk’ü neden izlemelisiniz?

25 Temmuz 2017

6460

NOT: Bu yazıyı okurken arka planda Hans Zimmer’ın film için yaptığı müziği dinlemenizi öneririm. Gerçi, evinizin güvenli konforunu savaşın cehennemine çevirmek isteyip istemediğinizden emin değilim.

Evlerinden neredeyse bir saatlik mesafede, Dunkirk’te Nazilerin kuşatması altında kalmış İngiliz askerlerin hayatta kalma çırpınışlarını anlatan Dunkirk yapılmış en gösterişli ve cilalı savaş filmi olmayabilir, kopan uzuvların ve ağız sulandıran patlamaların arkasına sığınmıyor olabilir fakat başladığı andan bittiği ana kadar her saniyesi belirsizlikle dolu, karakterleri umursatacağım diye ağırlaşıp boşa vakit öldürmek yerine üç beş askerle birlikte izleyiciyi tetikte bekleten, 100 dakikalık kompakt ve yalın ama bir o kadar da kusursuz bir yapım olduğu da kesin.

Lafı çok uzatmadan hemen başlıktaki soruyu yineliyorum:

Dunkirk’ü neden izlemelisiniz?

Çünkü daha önce hiçbir filmde insan dolu bir gemi torpido yiyince yaşanan dehşeti ve kaosu bu kadar yakından ve gerçekçi görmediniz.
Çünkü daha önce hiçbir filmde savaş uçaklarının it dalaşı yaptığı sahnelerde sıkılan her kurşunda, denize çakılan her uçakta, geniş açı sahnelerde kanatlara yansıyan gün ışığında ve sıfır bilgisayar efektli eşsiz sahnelerde bu kadar nefessiz kalmadınız ve ‘Ulan sinemanın kliması mı çok güçlü üflüyor yoksa gerçekten rüzgârı mı hissediyorum?’ diye sormadınız.
Çünkü daha önce hiçbir filmde açık ve savunmasız bir mendirekte öylece kurtarılmayı bekleyen askerlerin üstüne doğru pike yapan Alman savaş uçaklarını kanınız donmuş bir şekilde izleyip askerler gibi ölmek üzere olduğunuzu düşünmediniz.
Çünkü bir süper kahraman üçlemesi, iki beyin yakıcı bilim kurgu ve bir sinematik başyapıt (illa adını söylemem mi gerekiyor, Memento’dan bahsediyoruz işte alla alla) ve son olarak da bir savaş filmi çekmiş Christopher Nolan’ın İngilizce öğretmeni değil film yönetmeni olduğu bir dönemde yaşayacak kadar şanslısınız ve ‘100 dakikalık bir film gereksiz diyaloglardan ve kimsenin umursamadığı karakterlerin dramlarından arındırılarak, sadece kitlesel hayatta kalma çabasına odaklanılarak ve izleyiciyi hem sırılsıklam hem de soğuktan donmuş gibi hissettirerek nasıl çekilir?’ sorusuna cevap alabilirsiniz.
Cünkü Hans Zimmer tam bir ruh hastası ve yaptığı müzik film boyunca susmak bilmiyor. Yaptığı müzik dramatik sahnelere eşlik eden dış unsur olmanın da ötesine geçip Interstellar’da olduğu gibi filmi ele geçirip hikâyenin ayrılmaz parçasına dönüşüyor.
Çünkü Tom Hardy’nin gözleri bile yeter.