Korku Seansı / The Conjuring: Büyük merdivenli, verandalı evde yaşamıcan kanka

Öncelikle şunu söyliim, filmi vizyona sokarken Türkçe isminin Korku Seansı olması gerektiğini düşünen kişi umarım hayatı boyunca Dabbe’yi izlemek zorunda kalır da korku filmlerinden uzak durur. Skandal resmen. Neyse… Testere (Saw) gibi 2000’li yılların en önemli gerilim/korku/survival/ohamtrakkeş filmlerinden birisini çekmiş, ama maalesef Ruhlar Bölgesi (Insidious) gibi bir skandala da imza atmış karizmatik abimiz James Wan’ın elinden çıkan bu klişelerle örülmüş leziz korku filmi, başlıkta da belirttiğim üzere kocaman çatılı, uçsuz bucaksız bodrum katlı, bissürü odalı ve merdivenli yeni taşınılmış bi evde, beş çocuklu ve köpekli bi ailenin etrafında geçiyor. Evin bir geçmişi var tabii; evdekilere bişeyler anlatmak isteyen paranormal bişeyler bişeyler falanlar filanlar derken tüm korku filmi klişeleri içinde boğuluveriyorsunuz. Peki bu kötü bir şey mi? Değil elbette. Fanıyız hatta. Fanı olduğumuz başka bir şey de böyle ‘aileli’ korku filmlerinde çocuklarla oynanan oyunlar. Yetimhane/El Orfanato’daki dahiyane “ebe tura yağlı boya bir ki üç” sahnesi gibi bu filmde de diken üstü hissettiren, “böh!” diye korkutmak yerine içeri doğru osurtarak korkutan körebe sahneleri var. Şeytanlı meytanlı güzel cilalanmış, iyi oyuncuları olan, klişesiz bir an bile geçmeyen eğlenceli bir korku filmi The Conjuring. Filmin bir eksisi, öğe ve sembollere çok abanılmış olması. Her şeyden bi parça konmuş, bazı yerlerde “bu niye var şimdi ya burda” dedirten bir kalabalığa yol açılmış. Ağaçtan asılmış gecelikli kadından mı ürkiym, ürkütücü müzik kutusuyla altıma mı işiym veya korkunç gözlü oyuncak bebeğin olayı neymiş diye merak mı ediym derken kafa karışıyor yani bi yerde. Ciao.