PENTAGRAM – En İyi 10 Şarkı
4) Give Me Something To Kill The Pain
Çağlar Neçelik: Anatolia kanımca Pentagram’ın o dönem yükselişte olan pop akımına belki popüler kültür ile iç içe olan arkadaşları vesilesiyle entegre olma çabasıydı. Önce logodaki ters haç yumuşatıldı ve türkçe sözler gruba entegre edildi. Aşık Veysel eseri olan Gündüz Gece, Sertab Erener back vokalli Anatolia, akustik Sonsuz gibi şarkılar grubun farklı kitlelerce de tanınmasına vesile oldu. Bu durum kemik fan kitlesinde rahatsızlık yaratıp sonradan çıkacak live albüme isim veren POPÇULAR DIŞARI sloganına da ön ayak oldu hatta. Pentagram’ın albümsel bütünsellikten biraz kopuk olan farklı türleri sentezlediği albüm, şarkı şarkı bakıldığında mükemmele yakın eserler barındırıyordu. Dark is the sunlight – Give me Something to kill the Pain – 1000 in the eastland – Fall of a hero – Behind the veil gibi şarkılar şu an birer klasik olarak adlandırılabilir.
Doğu Yücel: Bu bir halk oylaması olsaydı, sanırım Bir’den sonra ikinciliği alırdı ‘Give Me Something to Kill the Pain’. Bu açıdan grubun Run to the Hills’idir, ‘Breaking the Law’udur sık sık GMSTKP diye kısaltılan parça. Tabii bunun birden fazla sebebi var. Bir kere Demir Demirkan’lı Pentagram’a dair sevdiğimiz hemen hemen her türlü numaranın yer aldığı bir parça söz konusu. Oryantal melodiler, check, yakalayıcı nakarat, check, Demir Demirkan gitar tonu / solosu, check, Murat İlkan’ın oktavlar arasında gezinen gümüş gırtlağı, check… Tabii bunlar yeterli değil. Derdini dolandırmadan anlatan yapısıyla Pentagram’ın en özdeşleşmeye açık parçası olabilir GMSTKP. “Hayalet Kitap” isimli romanımda epigraf olarak kullandığım “Hayat bir hayalperest için cehennemden farksız” mısrası bile tek başına bu coğrafyada yaşayan ve düşünen herkesin özdeşleşmesi için yeterliyken daha fazlasını sunan bir parçayla karşı karşıyayız. Sadece güzel bir melodisi olduğu için bağıra çağıra söylenmiyor “Bu acıyı dindirmek için bana bir şey ver” diyen nakaratı. Şarkı çok daha derin ve kopmaz bir bağ kuruyor dinleyiciyle.
Bu şarkıyı ayrıca oldschool Pentagram ile modern Pentagram arasında köprü olarak da görebiliriz. Amfiye takılan jack sesi ile başlaması ve sözlerin aşırı kafiyeli yapısı (hemen hemen tüm mısralar İngilizce “y” harfi ile yani “iii” uzatmasıyla bitiyor) Pentagram’ın çıraklık dönemine ait gibi görünürken, geçişleri, orta bölümdeki iniş-çıkış ve minimal solosu grubun ustalık dönemine yaklaştığını belgeliyor. Nakarat ise tıpkı ‘Run to the Hills’ ve ‘Breaking the Law’ gibi, ancak özel bir tılsıma sahip müzisyenlerin 20’li yaşlarında yazabileceği kadar naif ve doğal, tam da bu yüzden halen daha etkileyici!
