#TBT 12: JOY DIVISION
Joy Division’ın ne kadar önemli bir müzik grubu olduğu çoğu zaman göz ardı edilebiliyor –özellikle de ülkemizde. Sex Pistols’ın estetik takipçileri olan grup, Pistols’ın yapmak istediği şeyi anlamış ve onu bir değil, birkaç adım ileriye götürmeyi de başarmıştı. Çünkü Sex Pistols punk denen kavramla “rock müziğe yeni bir soluk getirmek” ya da “popüler müzikte yeni bir kulvar açmak” gibi gayeler gütmüyordu. Onlar her şeyi baş aşağı etmek ve dogmalara kafa göz girişmek istiyorlardı… Çatışma birinci hedefleriydi ve kutsallara hiçbir tahammülleri yoktu – Marcel Duchamp’ın “L.H.O.O.Q”sundan çok da farklı olmayarak. Joy Division ise Pistols’ın müzikal stilizasyonunu daha rafine, daha sofistike ve daha karanlık bir seviyeye çekmiş, Pistols’ın dışarıda aradığı düşmanları da çok uzakta değil, direkt içimizde bulup dinleyicilerinin önüne sermişti.
Joy Division ancak Manchester’dan çıkabilecek bir sound yaratmıştı: ucu gözükmeyen bir karanlığı içeren, klostrofobik ve tavizsiz bir ses tiyatrosu. Sakinlerinin güzel bir yaşam hayali kurmasının bile imkânsız olduğu, yok oluş hissinin insanlar arasındaki bütün boşlukları doldurduğu ve hiçbir hayali olmayan bireylerin ölümü bekleyerek yaşamlarını sürdürdüğü bir yerden bahsediyorum: Peki Manchester için sarf ettiğim bu ifadeleri bugün İstanbul’da bir meslektaşımdan Türkiye hakkında duyduğumu söylesem, bana inanırsınız, değil mi? She Past Away’in Türkiye’den çıkmasını da belki bu şekilde anlamlandırmalıyız belki de.
Joy Division’ın ortaya çıkıp post-punk dediğimiz kavramı şekillendirdiği yılların 70’ler olması da tesadüf değil. Umutların boşa çıktığı, şehirlerin kentsel dönüşüme sokulup sakinlerinin toz dumana ve çirkin bir mimariye maruz bırakıldığı, tüketicilik saplantısının acı reçetesinin etkisinin hissedildiği yıllar… Yine tanıdık geldi, öyle değil mi?
Bu yüzden post-punkın tüm dünyada ve Türkiye’de hâlâ geçerli bir tür olduğunu düşünüyorum. Joy Division’ın ritimlerinde sanayileşmenin getirdiği canavarlaşmayı, Ian Curtis’in vokal melodilerinde de bu görüntü karşısında yavaş yavaş aklını yitiren, kırılgan bir bireyin duyumsadığı kişisel cehennemi duyuyorum… Etrafındaki toplum görebilsin diye kendi kör olmayı kabul eden bir masum gibi.
Yineliyorum: Joy Division bugün hâlâ güncel.
